31 Μαΐου 2012

Spanking The Monkey (1994)

***1/2
Ανεξάρτητη μαύρη κωμωδία. Ντεμπούτο για τον Ντέιβιντ Ράσελ ("Flirting With Disaster", "Three Kings", "The Fighter") που τον έβαλε κατευθείαν στα βαθειά. "Spanking The Monkey" στην αμερικάνικη αργκό σημαίνει αυνανίζομαι, ο πρωταγωνιστής δεν έχει χρόνο/χώρο ούτε αυτό να κάνει. Το θέμα είναι προκλητικό αλλά ο Ράσελ το χειρίζεται σωστά χωρίς εύκολες και διδακτικές απαντήσεις. Πολύ καλός ο Τζέρεμι Ντέιβις (είναι αυτός στο φόντο του blog), που επιμένει να εμφανίζεται σπανίως στον κινηματογράφο. Βραβείο και στο φεστιβάλ του Σάντανς.

Πρέπει να προσέχει τη μητέρα του και το κάνει με τον "καλύτερο" τρόπο.

30 Μαΐου 2012

Γλυκιά Συμμορία (1983)


***
("Sweet Bunch")
Θυμίζει γαλλικό νουάρ από τα 60ies ποτισμένο με το χιούμορ του Μπουκόφσκι. Λίγο-πολύ ο κινηματογράφος του Νίκου Νικολαΐδη είναι γνωστός και η «Γλυκιά Συμμορία» είναι ίσως το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα. Οι ταινίες του είχαν πάντα μια κλίση προς το αντισυμβατικό, το «συμβατικά άσχημο», το περιθωριακό, το πρόστυχο. Έβρισκε ομορφιά σε αυτά και κατάφερνε να την αναδείξει.

Ο Τάκης Σπυριδάκης σε έναν από τους καλύτερους ρόλους του μέχρι σήμερα!

American Splendor (2003)

***1/2
Ένας δυσκοίλιος και μόνιμα συννεφιασμένος υπάλληλος αρχειοθέτησης, αποφασίζει να μεταφέρει τις κωμικοτραγικές καταστάσεις της δουλειάς του σε κόμιξ. Η αναπάντεχη επιτυχία τον παγιδεύει στην ίδια δουλειά που τόσο απεχθάνεται. Ένα δράμα που μπορούσε ανά πάσα στιγμή να σε κάνει να γελάσεις. Σε αυτά είναι πολύ καλός ο "εκτός Χόλιγουντ" αμερικάνικος κινηματογράφος. Σε κάποια στιγμή ο ήρωας πάει σινεμά για να δει το «Revenge Of The Nerds» και έπειτα το αναλύουν(!),  εκεί ένιωσα ότι και ο χώρος του κινηματογράφου είναι ένα «μεγάλο τασάκι».

29 Μαΐου 2012

Πολίτικη Κουζίνα (2003)

**1/2 
("A Touch Of Spice")
Δημιουργεί πολύ καλή ατμόσφαιρα, όντως ήταν σαν να βρίσκεσαι μέσα στην κουζίνα όταν μαγειρεύει η γιαγιά. Πολύ όμορφα τοπία. Είχα συνεχώς ένα μικρό χαμόγελο και μια ευχάριστη διάθεση. Από την άλλη, αδύναμο σενάριο που καταλήγει σε διαφυλετικό λαβ στόρι και άλλη μια μέτρια ερμηνεία του Corraface. Τελικά βαρέθηκα.

Dr. Phibes Rises Again (1972)

**1/2 
Συνέχεια του «The Abominable Dr. Phibes», όπου ο Φάιμπς (παρότι γίνεται πιο συμπαθής) συνεχίζει να σκοτώνει με ευφάνταστους τρόπους τους εχθρούς του. Είναι λίγο χειρότερο από το πρώτο, έχει δοθεί περισσότερη προσοχή στους φόνους και στα σκηνικά παρά στους χαρακτήρες και τους διαλόγους. Υποτίθεται ότι θα ήταν το δεύτερο μέρος μιας τριλογίας που όμως δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, στο τρίτο μέρος δε, ο Φάιμπς θα επισκεπτόταν τον Όλυμπο.

Essential Killing (2010)

*** 
Δεν μου αρέσουν οι ταινίες που μου δίνουν περιθώριο να σκεφτώ "τι θα φτιάξω το βράδυ να φάω". Δεν μου κόλλαγε η φάτσα του Βίνσεντ Γκάλο για Αφγανός τρομοκράτης. Επειδή το θέμα της προκάλεσε αίσθηση στην Αμερική (δείχνει συμπάθεια προς τον Αφγανό) δεν την κάνει καλύτερη ταινία. Είναι ένας πολύ πιο σοβαρός "Ράμπο" με τη διαφορά ότι ο Ράμπο στο τέλος μιλάει, ενώ ο Ταλιμπάν-Γκάλο όχι!

Η Εαρινή Σύναξις Των Αγροφυλάκων (1999)

***1/2
Αυτή ναι! Αυτή είναι από τις ελληνικές ταινίες που ξεχωρίζουν. Καταρχάς είναι απόλυτα ελληνική, ράθυμη, ζεστή και πολύ φωτεινή. Τρείς ώρες παρακολουθούμε τον (εκάστοτε) αγροφύλακα να αποτυγχάνει να κάνει τη δουλειά του σωστά. Πολύ γοητευτική και κάποιες φορές αστεία, αποδίδει το πνεύμα της σύγχρονης (1960) Ελλάδας, χαλαρά, όμορφα κι ωραία, όλα θα γίνουν...

28 Μαΐου 2012

Τα Παιδιά Της Χελιδόνας (1987)

***
Βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου. Καλή προσπάθεια, μέτριο αποτέλεσμα. Παρότι καλύτερο καστ δεν θα μπορούσε ποτέ να ξαναμαζέψει, δεν ήταν όλες οι ερμηνείες καλές. Εκπληκτικές ήταν αυτή του Βασίλη Διαμαντόπουλου, της Μαρίας Μαρτίκα και φυσικά της Μαίρης Χρονοπούλου, αποκαλυπτική! Δεν έχω ξαναδεί ελληνίδα σταρ τέτοιου βεληνεκούς να παίζει άβαφτη και αχτένιστη. Ενώ βρήκα έξυπνο το τέχνασμα που χρησιμοποίησε για να μεταφέρει το βιβλίο στην οθόνη, δεν μου άρεσε που η ταινία έδειξε συμπάθεια σε κάποιους χαρακτήρες, ενώ το βιβλίο όχι.