27 Οκτωβρίου 2017

Blade Runner 2049 (2017)


Προτιμώ να επικεντρωθώ στα αρνητικά μιας σχεδόν τέλειας συνέχειας του πρώτου άφταστου αριστουργήματος. Παρόλο το ταλέντο του, παρότι  δεν έχω δει κακή ταινία του (ίσως τις έχω δει όλες) ο Βιλνέβ (όχι ο Ζακ) δεν έχει το εκτόπισμα του Ρίντλεϊ Σκοτ. Από το σάουντρακ λείπει ο Βαγγέλης Παπαθανασίου και από το σενάριο λείπει ένας Φίλιπ Ντικ, να δώσει ένα διήγημα για να πατήσει πάνω. Από την άλλη, όταν το Χόλυγουντ αποφασίζει να ανοίξει την κάνουλα με τα εκατομμύρια πάνω από μια ταινία που έχει κάτι να πει, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι αποστομωτικό. 

Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της ιστορίας είναι η πεποίθηση του ανδροειδούς ότι είναι ξεχωριστός,
ότι είναι πραγματικός άρα δεν χρειάζεται να υπακούει χωρίς κρίση ή αντίρρηση.

13 Οκτωβρίου 2017

Blade of the Immortal (2017)


(Η Λεπίδα Του Αθάνατου)
Δυόμιση ωρίτσες μακέλεμα. Στα πέντε πρώτα λεπτά ο “δικός μας” έχει ήδη σφαγιάσει καμιά 100αριά κομπάρσους. Πάντα σε ανάλαφρο κλίμα ατακαδόρικου αμερικανοτραφούς χιούμορ. Κρατάω τη διακωμώδηση του γυναικείου δεν-ξερω-τι-θελισμού, όλα τα ανακατέματα των ηρώων συνέβαιναν επειδή κάποια γυναίκα ήθελε αλλά τελικά, δεν ήθελε.

Σε καμιά δεκαριά χρόνια θα φιγουράρει στις 10 καλύτερες καλτ ταινίες της δεκαετίας μας. 
Ο Μιίκε εμεινε πιστός στο αυθεντικό manga