The Place Beyond The Pines (2012)

(«Στο Τέλος Του Δρόμου»)
Λέει την ιστορία του με τέτοιο τρόπο που σου κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο παρά τη μεγάλη της διάρκεια. Μόνο που στο φινάλε, η ιστορία δεν έχει ζουμί κι όταν τελειώσει νιώθεις ότι έχασες το χρόνο σου. Η Εύα Μέντες παραμένει μια από τις πιο όμορφες ηθοποιούς και σε αυτό το ρόλο ανέβηκε κι άλλο στην εκτίμησή μου. Παίζει και ο αγαπημένος μου Μπεν Μέντελσον. 

Follow @CineTwts

Winter Sleep (2014)

(«Χειμερία Νάρκη», «Kis Uykusu»)
Η δαφνοστεφανομένη των περσινών Καννών τελευταία ταινία του Τσεϊλάν, ξεκινάει πολλά υποσχόμενη αλλά ξεφουσκώνει με την πάροδο των τριών και κάτι ωρών της και τελικά χάνει την συνοχή της. Προφανώς κι έχει αρετές που της χάρισαν τον «Φοίνικα», δεν πρόκειται για μάπα καρπούζι, αλλά να, θα ήθελα να δω περισσότερα πλάνα με τους ήρωες να τριγυρίζουν την Καπαδοκία παρά καυγάδες κλεισμένοι μέσα σε ένα δωμάτιο. Με ενδιέφερε περισσότερο το αρχικό επεισόδιο με τους νοικάρηδες παρά ο τσακωμός του με την πλούσια και βαρετή σύζυγό του. 

Follow @CineTwts

Entropy (1999)

Μια καλή ταινία που όμως πολύ δύσκολα θα την βρεις να την δεις. Καλή, αλλά μην περιμένεις και το χαμένο αριστούργημα. Για άλλη μια φορά, παρακολουθούμε τον μεγάλο αποτυχημένο έρωτα ενός νεαρού σκηνοθέτη που δεν έχει άλλο τρόπο να τον εκφράσει παρά να τον κάνει ταινία. Για να είμαι ειλικρινής, εύκολα ταυτίστηκα, θα μπορούσα/ήθελα να την έχω γυρίσει εγώ. Από την άλλη, έχει ένα ενδιαφέρον αλλά απευθύνεται σε τόσο λίγους, ίσως τελικά μόνο σε όσους τον ξέρουν προσωπικά. 

Οφείλω να παραδεχτώ ότι πρόκειται για την αγαπημένη μου κινηματογραφική περίοδο και πάντα είμαι πιο διαλλακτικός με τις ταινίες της.

βυζάκια! (Judith Godrèche)

Follow @CineTwts

Brief Encounter (1945)

(«Σύντομη Συνάντηση»)
Απλή και λιτή ιστορία αγάπης χωρίς ευτυχισμένο φινάλε. Παρακολουθώντας την ιστορία μέσα από τα μάτια της ηρωίδας δεν κατάφερα να “βιώσω το δράμα της”. Οι ασχημούληδες πρωταγωνιστές με τα ρυτιδιασμένα πρόσωπα μου έκαναν καλή εντύπωση. Η ταινία δεν φαίνεται γερασμένη αλλά ούτε αυτό είναι αρκετό. Το πιάνο του Ραχμάνινοφ γαμεί.

Follow @CineTwts

Zardoz (1974)

Επιστημονικής φαντασίας. Άλλη μια ταινία που “ξεκινάει” μετά την πρώτη ώρα. Θίγει και προσπαθεί να δώσει και μια απάντηση πάνω στην ανθρώπινη εξέλιξη που ξεκινά από την έμφυτη περιέργεια και τερματίζει με την έμφυτη -και πάλι- ματαιοδοξία. Δευτερευόντως, ασχολείται με φιλοσοφικά ερωτήματα περί της αφθαρσίας και της αθανασίας, των νοητικών διαφοροποιήσεων, των ταξικών διαφορών και της επανάστασης ως εκδίκησης των τάξεων, της έννοιας του θεού και των λογικών κενών που καλύπτει. Παραμένει ένα εξευγενισμένο b-movie με ήρωα μια καρικατούρα που παίρνει πολύ σοβαρά τον εαυτό του. (έχει και λίγο βυζάκι μέσα στα πλαίσια της υψηλής κουλτούρας).

έχει και λίγο βυζάκι μέσα στα πλαίσια της υψηλής κουλτούρας

Follow @CineTwts