The Blackcoat's Daughter (2015)

(«February»)
Γυναίκες πρωταγωνίστριες, με ουσιαστικούς διάλογους χωρίς να είναι «γυναικεία» ταινία. Περνάει το Bechdel Test. Κατά τα άλλα τα σημαντικά, θρίλερ τρόμου απο τα καλύτερα των τελευταίων ετών. Άρτια σκηνοθετημένο που μαζί με την μουσική επιμέλεια δημιουργεί την απαραίτητη ατμόσφαιρα. Πολύ καλά δουλεμένο στο μοντάζ με αποτέλεσμα να μην μπορεις ευκολα να δομησεις το παζλ της πλοκής μέχρι  τέλος. Το σενάριο παρά την απλότητά του, καταλήγει σε ένα εξαιρετικό φινάλε που εξηγείται μόνο εφόσον επαναφέρεις τις φαινομενικά ασύνδετες σκηνές της ταινίας. Ήδη νιώθω ότι το έχω αδικήσει στη βαθμολογία.

Πρώτη ταινία του Οζ Πέρκινς, γιού του Άντονι Πέρκινς. 

Follow @CineTwts

Chevalier (2015)

Μια ωραία, πρωτότυπη ιδέα με θεατρικές καταβολές, που την αναπτύσσει και διαχειρίζεται πολύ σωστά η Αθηνά Τσαγγάρη. Ένας άτυπος διαγωνισμός ανδροσύνης με ανώριμα κριτήρια, για την δική τους αλλά και τη δική μας διασκέδαση. Εντυπωσιακά ώριμη αντιμετώπιση των ανδρικών ανασφαλειών.  Δεν είχα πολλές προσδοκίες από τη μόνιμη συνεργάτιδα του Λάνθιμου, αφού το «Άτενμπεργκ» δεν ήταν στο στιλ μου. Και παρότι το σενάριο είναι του Ευθ. Φιλίππου (σημαίνει αυτιστικοί διάλογοι) οι ηθοποιοί (;) επιλέγουν να τους παίξουν πιο ρεαλιστικά και η ροή κυλάει άψογα. Κι άσ΄τους άλλους να λένε για «αμηχανία, απογοήτευση, νωθρότητα» κι άλλες κλισεδιάρικες παπαρολογίες κριτικών με τουπέ που δεν μπορούν να εκφράσουν τη δική τους γνώμη γιατί απλούστατα δεν έχουν άποψη και γούστο.  

Το τιμόνι εχει πέη. 

Follow @CineTwts

The Diary Of A Teenage Girl (2015)

(«Το Ημερολόγιο Μιας Εφηβης»)
Αρχικά σε εγκλωβίζει στο ταξίδι της, και σιγά σιγά σε επαναφέρει στην πραγματικότητά σου, αδυνατώντας να κορυφωθεί. Βασισμένο σε κομικ άμεσα επηρεασμένο από την δουλειά του Ρόμπερτ Κραμπ. 

Από γυναίκες, για γυναίκες

Follow @CineTwts

Slow West (2015)

Γουεστερντί. Ανεκπλήρωτος έρωτας στο φαρ ουέστ. Με κέρδισε το ταπεινό του χιούμορ, αυτό που υπάρχει αλλά φοβάται να εκδηλωθεί. Με κέρδισαν γενικότερα οι ήπιοι τόνοι του, η έλλειψη σοβαροφάνειας και ο σεβασμός που δείχνει στα κινηματογραφικά είδη που αποφασίζει να ανακατέψει. Σχετικά πρωτότυπο και το σενάριο. Παίζει κι ο αγαπημένος μου Μπεν Μέντελσον. Τι άλλο να ζητήσω;

Follow @CineTwts

Mustang (2015)

(«Ατίθασες»)
Το βαρέθηκα στην αρχή, με απώθησε η τηλεοπτική αισθητική του. Με τη βία είδα μέχρι τη μέση, από εκεί και κάτω του βγάζω το καπέλο. Σεναριακά και σκηνοθετικά, σε κερδίζει με μια απλή ιστορία που όμως δεν κωλώνει να τα πει. Το ανακάτεμα του «νέου» και του «παλαιού» τρόπου ζωής όπως γίνεται αντιληπτό στην τουρκική επαρχεία, είναι η κύρια θεματολογία που απασχολεί την σκηνοθέτιδα, όπως και τις περισσότερες ταινίες του Σεϊλάν (ο πιο επιφανής Τούρκος σκηνοθέτης). 

Follow @CineTwts

Anomalisa (2015)

Όταν όλα τα πρόσωπα είναι ίδια, μια ανωμαλία είναι που κάνει τη διαφορά. Μου άρεσε η γενικότερη ονειρική αλλά αγχωτική ατμόσφαιρα, μου άρεσαν δυο τρεις σκηνές μεμονωμένα αλλά συνολικά δεν με ενθουσίασε. Σίγουρα  σηκώνει πολλή συζήτηση. Ίσως την ερωτευτώ την τέταρτη φορά που τη δω. 

Σε σαράντα χρόνια απο τώρα θα παραμένει φρέσκια και γεμάτη νοήματα. 

Follow @CineTwts

The Big Short (2015)

(«Το Μεγάλο Σορτάρισμα»)

Οι Έλληνες, έχουμε ασχοληθεί με το θέμα της οικονομικής κρίσης εκτεταμένα τα τελευταία επτά χρόνια. Επίπλέον, είμαστε από τη φύση μας ξερόλες και φυσικά γνωρίζουμε τι είν’ το CDες ομόλογο και γιατί υποτιμήθηκε. Άρα, μάλλον δεν είμαστε το κοινό που θα ενθουσιαστεί με την αληθινή ιστορία για το που και πώς ξεκίνησε το όλο κακό. Άσε που η ταινία είναι βαρετή. Άσε που πριν μερικά χρόνια γυρίστηκε το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ «Inside Job» που είναι απείρως πιο ενδιαφέρον. Μόνο άξιο αναφοράς από όλη αυτή τη πατατάρα, η ερμηνεία του Στιβ Καρέλ, που τελικά του ταιριάζουν γάντι τέτοιοι ρόλοι. 

Μα καλά, εντελώς τραμπάκουλες είναι αυτοί του χόλιγουντ; Πότε θα κάνουν μια υπερπαραγωγή για την ιστορία της Ελλάδας αυτή την επταετία (και όσο ακόμα τραβήξει);

Follow @CineTwts

The Revenant (2015)

(«Η Επιστροφή»)

Γαμάτη σκηνοθεσία, γαμάτη φωτογραφία, γαμάτη παραγωγή, γαμάτη η σκηνή με την αρκούδα, γαμάτος ο Τομ Χάρντι αλλά σαν ταινία, μέτρια. Σε δέκα χρόνια δεν θα την θυμάται κανείς ακόμα κι αν πάρει και το Όσκαρ καλύτερης ταινίας. 

Μακάρι να μην πάρει Όσκαρ ούτε αυτή τη φορά ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο

Follow @CineTwts

Lobster (2015)

(«Αστακός»)
Για μια ακόμη ταινία, ο Λάνθιμος κατασκευάζει έναν κλειστό αλλά ολοκληρωμένο κόσμο που μέσα αφήνει ελεύθερους τους χαρακτήρες του. Επιχειρεί την αποικοδόμηση των ερωτικών σχέσεων μέσα από μια παραβολή, και το πετυχαίνει. Παραμένω να λατρεύω τον «Κυνόδοντα» για την πρωτόγονη ορμή του αλλά παραδέχομαι ότι ο «Αστακός» είναι πιο ολοκληρωμένη ταινία. 

 

Χαίρομαι που επιτέλους του αναγνωρίζεται το χιούμορ και δεν παραβλέπεται σαν ένα ακόμη αλλόκοτο στοιχείο.

Follow @CineTwts