Love & Basketball (2000)

Αισθηματική ταινία καλαθοσφαίρισης. Σαχλαμαρέ σενάριο, συμβατική κινηματογράφηση, αισθητική τηλεταινίας και αδιάφορο θέμα. Μόνο που σε κρατάει από τα καλαμπαλίκια από την αρχή μέχρι το προβλεπόμενο φινάλε. Δεν σου κρύβω ότι δάκρυσα (πάνω από μια φορά). Για εμάς που έχουμε ευαίσθητη ψυχούλα, είναι ρομάντζο άλφα κλάσης. Και έχει αναλάβει την παραγωγή ο Σπάικ Λι.

All's fair in love and basketball.

Ένα χρόνο πριν αλλά και κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων,

 τα παιδιά ήταν ζευγάρι κρυφά από την σκηνοθέτιδα και την παραγωγή. 

Follow @CineTwts

Party 7 (2000)

Επιτηδευμένα περίεργη κωμωδία καταστάσεων. Η δεύτερη ταινία του πρώην ανιμέιτορ/βιντεοκλιπά Κατσουχίτο Ίσιι ξεκινάει άψογα, με φουλ γκάζια αλλά αργά αργά ξεφουσκώνει. Γραφικοί χαρακτήρες, κενοί διάλογοι, ιδιόμορφες γωνίες λήψης και γιαπωνέζικο χιούμορ. Εμφανώς επηρεασμένος από τον Ταραντίνο χωρίς όμως να έχει βρει τα δικά του πατήματα.

former animator

former animatorforkismnfrkmgn

Follow @CineTwts

The Way Of The Gun (2000)

***1/2
(«Η Ώρα Των Όπλων»)
Σύγχρονο καουμπόικο με πολύ πιστολίδι. Σκηνοθετικό ντεμπούτο του Κρίστοφεν Μακκουάρι (σεναριογράφος του «The Usual Suspects»). Παρόλα τα ελαττώματα του “πρωτάρη”, ο Μακκουάρι καταφέρνει να κυλάει ευχάριστα το φιλμ του, να μην κουράζει και να κρατάει το ενδιαφέρον του θεατή.

Follow @CineTwts

Chopper (2000)

***1/2

Ωμή βία κινηματογραφημένη ψύχραιμα (σήμα κατατεθέν έκτοτε του Άντριου Ντόμινικ). Πάνω κάτω η ίδια ταινία με το μεταγενέστερο «Bronson». Εκπληκτική ερμηνεία του Έρικ Μπάνα, δημιουργεί έναν τρομακτικό χαρακτήρα που δεν θες να ξέρει ούτε το όνομά σου.  

Follow @CineTwts

Almost Famous (2000)

**1/2 

Συμπαθώ τον Κάμερον Κρόου, ίσως γιατί ξέρω ότι ταιριάζουν οι μουσικές μας προτιμήσεις. Το «Almost Famous» άλλη μια ταινία του που ασχολείται με τη μουσική, είναι από τις λιγότερο δυνατές στιγμές του. Ενδιαφέρουσα ιστορία από “ντοκιμαντεριστικής” άποψης αλλά πολύ χαλαρή πλοκή.

Follow @CineTwts

Αγελαστος Πέτρα (2000)

**1/2
("Mourning Rock")
Ντοκιμαντέρ για την Ελευσίνα με γυρίσματα που κράτησαν δέκα χρόνια. Μου άρεσε αλλά βαρέθηκα κιόλας. Δεν είναι ότι μου φάνηκε αδιάφορο το θέμα του, απλά μου φάνηκαν λίγο μεγάλα τα πλάνα του. Βραβεία και στη Θεσσαλονίκη.

Follow @CineTwts

Ένας & Ένας (2000)

****

("In Good Company")

Σπάνιο το φαινόμενο να δεις καλή ελληνική κωμωδία (εκτός άμα γελάς με τον Σεφερλή), ο Ζαπατίνας το πέτυχε με το "Ένας κι Ένας" με ένα πολύ δυνατό πρωταγωνιστικό δίδυμο, το Νίκο Καλογερόπουλο και τον Γιώργο Κιμούλη και έξυπνο σενάριο, όχι ιδιαίτερα πρωτότυπο αλλά καλά προσαρμοσμένο στην ελληνική πραγματικότητα. Ο ένας είναι πρώην τρόφιμος ψυχιατρείου κι άλλος πρώην τρόφιμος σωφρονιστικού ιδρύματος, συναντιούνται τυχαία και συνεχίζουν μαζί ένα οδοιπορικό στην ελληνική επαρχία με κατεύθυνση …το λιμάνι της Νέας Υόρκης και το Αμερικανικό Όνειρο. Κέρδισε ένα τσουβάλι βραβεία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης συμπεριλαμβανομένου και αυτού της Καλύτερης Ταινίας. Στα μπόνους της ταινίας το στριπτίζ της Εβελίνας Παπούλια (στο βάζω εδώ για να σε δελεάσω).

Follow @CineTwts