(«Mondays In The Sun», «Δευτέρες Με Λιακάδα»)
Ο Φερνάντο Λεόν Ντε Αράνοα γράφει και σκηνοθετεί την εμπνευσμένη ιστορία μιας παρέας απολυμένων συναδέλφων που βρίσκουν καταφύγιο στο συνοικιακό μπαρ. Αποτυπώνει με ακρίβεια το πρόβλημα της ανεργίας στη σύγχρονη κοινωνία. Με κάποιες -σωστά τοποθετημένες χρονικά- κωμικές στιγμές, διατηρεί το ενδιαφέρον του θεατή (λόγω του δύσκολου και στενάχωρου θέματος είναι εύκολο να χαθεί), χωρίς όμως ποτέ να χάνει το στόχο του. Εξαιρετικοί οι Μπαρδέμ και Τοσάρ.
Έτυχε να βρεθώ σε μια προβολή της ταινίας όπου ο βασικός ομιλητής εξηγούσε, μάλλον προσπαθούσε να εξηγήσει γιατί ο χαρακτήρας του Σάντα είναι ένα μηδενικό ένας άχρηστος άνθρωπος "κάτω του μηδενός", όπως ανέφερε, πράγμα με το οποίο διαφωνώ. Με τη συζήτηση κατάλαβα ότι η ταινία έχει πολλές αναγνώσεις, παρότι οι προθέσεις της είναι ξεκάθαρες. Ο Σάντα σαν χαρακτήρας έχει πολλά ελαττώματα αλλά δεν είναι τυχαίο ότι ο σκηνοθέτης μας τον κάνει συμπαθή. Τον κάνει συμπαθή στον θεατή διότι μέσα από τον χαρακτήρα του, κάνει το σχόλιό του για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου και τον κίνδυνο να την χάσει όντας άνεργος και για την απαραίτητη αλληλεγγύη και την ανιδιοτελή βοήθεια που πρέπει να υπάρχει μεταξύ τους. Ο Σάντα είναι αυτός που επαναλαμβάνει στο τέλος τα λόγια του γέρου Αμαδόρ για τους Σιαμαίους «έναν αν πέσει και ο άλλος θα πονέσει». Αντιθέτως, ο ομιλητής είδε έναν άνθρωπο “παρτάκια” που ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του, που δεν έχει δουλέψει ποτέ, που θέλει απλά να βγάζει λόγους και να συνδικαλίζεται (με την κακή έννοια). Αν θες, μπορείς να το δεις κι έτσι, μπορείς να μην “δεις” ότι ο Σάντα είναι ζήταγε δουλειά παντού και μοίραζε φυλλάδια μαζί με τους οικονομικούς μετανάστες για να επιβιώσει. Ο Σάντα είναι ένας άνθρωπος που παρότι έχει χάσει την δυνατότητα να ονειρεύεται, συνεχίζει και ονειρεύεται, παρότι στερείτε τις βασικές ανθρώπινες ανάγκες, διατηρεί την αξιοπρέπειά του. Δεν παραδόθηκε στην μελαγχολία της μιζέριας της ανεργίας, αντιθέτως συνέχισε να ζει την ζωή του όσο πιο έντονα μπορούσε. Όσο για το "πήδηξε την κόρη του φίλου του", ποτέ η ταινία δεν υπαινίσσεται κάτι τέτοιο, αντιθέτως μας δείχνει ότι παρότι είχε την ευκαιρία να μείνουν μόνοι, επέλεξε να κάνει τη “νταντά”. Χωρίς τον Σάντα η ταινία θα ήταν μια αποστειρωμένη καταγραφή γεγονότων. Δέχομαι να τον κατηγορήσεις για δονκιχωτισμό, να τον κατηγορείς όμως για ανηθικότητα είναι… ανήθικο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι τέλος τέλος, δεχτείτε (όλοι εσείς οι άπιστοι) πως σε αυτή τη ζωή υπάρχουν και άνθρωποι που απολαμβάνουν την ακινησία τους. υπάρχουν και άνθρωποι που απολαμβάνουν την λιακάδα, απολαμβάνουν το να μην ξέρουν “ποια μέρα είναι”, απολαμβάνουν την έλλειψη ευθυνών και υποχρεώσεων, απολαμβάνουν τις Δευτέρες τους στο σπίτι. Και όχι δεν είναι απαραίτητα τεμπέληδες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι Ισπανοί επέλεξαν να στείλουν αυτή την ταινία στα Όσκαρ παρά το «Μίλα Της» του Αλμοδοβάρ, για εμένα πολύ καλά έκαναν, δυστυχώς το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης το πήρε το υποδεέστερο γερμανικό "Πουθενά στην Αφρική", το οξύμωρο είναι ότι το «Μίλα Της» πήρε Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου.
ΑπάντησηΔιαγραφή'Ασε και κανέναν άλλο να μιλήσει φλύαρε
ΑπάντησηΔιαγραφήέπρεπε να τα βγάλω απο μέσα μου
Διαγραφή