Cinema Paradiso (1988)

(«Σινεμά ο Παράδεισος») 

Δεν ξέρω τι σχηματισμό είχαν οι πλανήτες και αυτή η ταινία συγκίνησε κοινό και κριτικούς. Εκτός από πολύ βαρετή είναι και κακοφτιαγμένη. Το οξύμωρο είναι ότι όταν την είχα δει (κάπου στα νάιντις) μου άρεσε (προς υπεράσπισή μου, ήμουν ακόμα ανήλικος). Χαρακτήρες καρικατούρες, συγκίνηση σε κονσέρβα, γκριμάτσες παιδικού θεάτρου μπας και κερδίσουμε το γέλιο και σκηνές ανούσιες που δεν εξυπηρετούν πουθενά και τίποτα.  Θα μπορούσα φυσικά να μην χάσω την ψυχραιμία μου και να εκφραστώ ευγενικά λέγοντας απλώς πως η ταινία δεν γέρασε καλά.

Φωτογραφία και μουσική, τα αφήνω στο απυρόβλητο, είναι καλά. 

Follow @CineTwts

Spoorloos (1988)

(«Χωρίς Ίχνος», «The Vanishing»)
Θρίλερ μυστηρίου. Ένα από τα καλύτερα φιλμ μυστηρίου. Μια σπουδή στην εμμονή. Δεν εστιάζει στο ποιος είναι ο απαγωγέας αλλά στο γιατί απήγαγε την κοπέλα και παράλληλα στην εμμονή του συζύγου να την βρει. Το αντισυμβατικό φινάλε, οι εξωφρενικά καλές ερμηνείες, η κλινική σκηνοθεσία και η χιτσκοκική αύρα συνθέτουν ένα ιντελεκτουέλ αριστούργημα, θεμέλιο στην ιστορία του κινηματογράφου.

Aπό την αρχή ξέρεις τι θα συμβεί αλλά δεν θες να το πιστέψεις.

Follow @CineTwts

Spanking The Monkey (1994)

***1/2

Ανεξάρτητη μαύρη κωμωδία. Ντεμπούτο για τον Ντέιβιντ Ράσελ ("Flirting With Disaster", "Three Kings", "The Fighter") που τον έβαλε κατευθείαν στα βαθειά. "Spanking The Monkey" στην αμερικάνικη αργκό σημαίνει αυνανίζομαι, ο πρωταγωνιστής δεν έχει χρόνο/χώρο ούτε αυτό να κάνει. Το θέμα είναι προκλητικό αλλά ο Ράσελ το χειρίζεται σωστά χωρίς εύκολες και διδακτικές απαντήσεις. Πολύ καλός ο Τζέρεμι Ντέιβις (είναι αυτός στο φόντο του blog), που επιμένει να εμφανίζεται σπανίως στον κινηματογράφο. Βραβείο και στο φεστιβάλ του Σάντανς.

Πρέπει να προσέχει τη μητέρα του και το κάνει με τον "καλύτερο" τρόπο.

Follow @CineTwts

Die Hard (1988)

**1/2

Με τα χρόνια έχει χάσει τη χάρη της. Δεν εντυπωσιάζουν πλέον οι σκηνές δράσης, σήμερα έχουμε τον Τομ Κρουζ να αιωρείται έξω από έναν ουρανοξύστη στο Ντουμπάι. Στα υπέρ της, οι  αβανταδόρικες ατάκες των νάιντις (γυρισμένη το '88), ο υπερ-κουλ Μπρους Γουίλις και η ερμηνεία του «κακού» Άλαν Ρίκμαν. Yippee-ki-yay, motherfucker!

Follow @CineTwts