Blade of the Immortal (2017)

(Η Λεπίδα Του Αθάνατου)

Δυόμιση ωρίτσες μακέλεμα. Στα πέντε πρώτα λεπτά ο “δικός μας” έχει ήδη σφαγιάσει καμιά 100αριά κομπάρσους. Πάντα σε ανάλαφρο κλίμα ατακαδόρικου αμερικανοτραφούς χιούμορ. Κρατάω τη διακωμώδηση του γυναικείου δεν-ξερω-τι-θελισμού, όλα τα ανακατέματα των ηρώων συνέβαιναν επειδή κάποια γυναίκα ήθελε αλλά τελικά, δεν ήθελε.

Σε καμιά δεκαριά χρόνια θα φιγουράρει στις 10 καλύτερες καλτ ταινίες της δεκαετίας μας. 

Ο Μιίκε εμεινε πιστός στο αυθεντικό manga

Follow @CineTwts

The Diary Of A Teenage Girl (2015)

(«Το Ημερολόγιο Μιας Εφηβης»)
Αρχικά σε εγκλωβίζει στο ταξίδι της, και σιγά σιγά σε επαναφέρει στην πραγματικότητά σου, αδυνατώντας να κορυφωθεί. Βασισμένο σε κομικ άμεσα επηρεασμένο από την δουλειά του Ρόμπερτ Κραμπ. 

Από γυναίκες, για γυναίκες

Follow @CineTwts

The Brothers Grimsby (2016)

(«Πρακτοράτζα»)
Ο Σάσα Μπάρον Κοέν, άνοιξε την κατάψυξή του και σέρβιρε ό,τι αστείο του είχε ξεμείνει. Μακριά από τον καλό του εαυτό με ετοιματζίδικες ατάκες και προβλέψιμο χιούμορ. Με ξένισε το πάντρεμα ταινίας δράσης με χυδαίο χιούμορ. Δεν μπορούσα να απολαύσω ούτε το ένα ούτε το άλλο. Προφανώς έχει τις στιγμές του αλλά στο τέλος της μέρας το αφήνεις να ξεχαστεί. 

Follow @CineTwts

Sausage Party (2016)

(«Πάρτυ με Λουκάνικα»)

Βρώμικο κι ανώριμο χιούμορ, θα έπρεπε να μου αρέσει αλλά δεν. Έχει τις στιγμές του δεν λέω, σίγουρα κρατάω το οργιαστικό φινάλε. Ίσως η πολύ “παιδική” αισθητική του animation με κράτησε εκτός κλίματος. 

Follow @CineTwts

Blue Jasmine (2013)

("Θλιμμένη Τζάσμιν")
Και η "Θλιμμένη Γιασμίν" ανήκει σε αυτή την πολυγραφότατη αλλά μέτρια καλλιτεχνικά περίοδο του Γούντι Άλλεν. Εννοεί ένα κάποιο χιούμορ βάζοντας την αντιπαθέστατη ηρωίδα του σε κωμικές καταστάσεις αλλά αποτυγχάνει, παρόλες τις φιλότιμες προσπάθειες της Κέιτ Μπλάνσετ. Ούτε μια έξυπνη ατάκα να πάρει ο διάολος;

Follow @CineTwts

Lost River (2014)

Πρόκειται για το ντεμπούτο του Ράιαν Γκόσλινγκ που αφήνει υποσχέσεις αλλά δεν εντυπωσιάζει. Κάπου στη μέση, έχει ένα μισάωρο παραμυθένιο, στυλιζαρισμένο κι ενδιαφέρον. Η πρώτη ώρα όμως κινείται σε μέτρια επίπεδα, όπως και το τελευταίο δεκάλεπτο που λύνεται το μυστήριο και κορυφώνεται το δράμα. Υποψιν, μου τη σπάει η φάτσα του Γκόσλινγκ. Υποψιν#2, λατρεύω τον Μέντελσον (έχω βαρεθεί να το γράφω) και την Εύα Μέντες, την πιο όμορφη ηθοποιό, oπότε κάπως εξισορρόπησε.

Follow @CineTwts

The Revenant (2015)

(«Η Επιστροφή»)

Γαμάτη σκηνοθεσία, γαμάτη φωτογραφία, γαμάτη παραγωγή, γαμάτη η σκηνή με την αρκούδα, γαμάτος ο Τομ Χάρντι αλλά σαν ταινία, μέτρια. Σε δέκα χρόνια δεν θα την θυμάται κανείς ακόμα κι αν πάρει και το Όσκαρ καλύτερης ταινίας. 

Μακάρι να μην πάρει Όσκαρ ούτε αυτή τη φορά ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο

Follow @CineTwts

The Place Beyond The Pines (2012)

(«Στο Τέλος Του Δρόμου»)
Λέει την ιστορία του με τέτοιο τρόπο που σου κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο παρά τη μεγάλη της διάρκεια. Μόνο που στο φινάλε, η ιστορία δεν έχει ζουμί κι όταν τελειώσει νιώθεις ότι έχασες το χρόνο σου. Η Εύα Μέντες παραμένει μια από τις πιο όμορφες ηθοποιούς και σε αυτό το ρόλο ανέβηκε κι άλλο στην εκτίμησή μου. Παίζει και ο αγαπημένος μου Μπεν Μέντελσον. 

Follow @CineTwts

Entropy (1999)

Μια καλή ταινία που όμως πολύ δύσκολα θα την βρεις να την δεις. Καλή, αλλά μην περιμένεις και το χαμένο αριστούργημα. Για άλλη μια φορά, παρακολουθούμε τον μεγάλο αποτυχημένο έρωτα ενός νεαρού σκηνοθέτη που δεν έχει άλλο τρόπο να τον εκφράσει παρά να τον κάνει ταινία. Για να είμαι ειλικρινής, εύκολα ταυτίστηκα, θα μπορούσα/ήθελα να την έχω γυρίσει εγώ. Από την άλλη, έχει ένα ενδιαφέρον αλλά απευθύνεται σε τόσο λίγους, ίσως τελικά μόνο σε όσους τον ξέρουν προσωπικά. 

Οφείλω να παραδεχτώ ότι πρόκειται για την αγαπημένη μου κινηματογραφική περίοδο και πάντα είμαι πιο διαλλακτικός με τις ταινίες της.

βυζάκια! (Judith Godrèche)

Follow @CineTwts