Fatherland (1994)

(«Η Γη Των Πατέρων Μας»)
Θρίλερ επιστημονικής φαντασίας που προσπαθεί να απαντήσει στην ερώτηση, τι θα είχε συμβεί αν ο Χίτλερ είχε κερδίσει τον Πόλεμο; Βασισμένο στο ιδιοφυές, ομότιτλο βιβλίο του Ρόμπερτ Χάρις -ένα μυθιστόρημα που μοιάζει γραμμένο για να γυριστεί ταινία- καταφέρνει να το κάνει σούπα. Του έχουν αφαιρεθεί όλα τα ζωτικά στοιχεία, έχουν αλλάξει βασικά σημεία στην πλοκή χωρίς εμφανή σκοπό, έχει αλλάξει μέχρι και το συγκλονιστικό φινάλε, μην τυχόν και παρανοηθεί κάτι εναντίον των Αμερικανών. Παρότι μεταφορά για την τηλεόραση, ούτε εκεί δεν βλέπεται. Μεγάλη απογοήτευση. 

Ούτε η παρουσία του μεγάλου Ρούτγκερ Χάουερ δεν το σώζει.

Follow @CineTwts

Burnt By The Sun (1994)

(«Ψεύτης Ήλιος», «Utomlyonnye Solntsem», «Soleil trompeur»)
Πολιτικό, δράμα εποχής. Μια καλοκαιρινή μέρα στο εξοχικό του Στρατηγού Κοτόφ, στην σταλινική Ρωσία του 1936. Εκπληκτικές αισθητικά σκηνές, ράθυμοι ρυθμοί, τσεχοφικοί χαρακτήρες και η αναμενόμενη σύγκρουση που θα φανερώσει τα πρόσωπα κάτω από τα προσωπεία. Του οφείλω και δεύτερη προβολή. 

Την ίδια χρονιά που ο «Forest Gump» πήρε όλα τα Όσκαρ, 
αυτό της ξενόγλωσσης το πήρε ετούτο το διαμαντάκι.

Aυτή η σκηνή θα μείνει για πάντα μαζί μου

Follow @CineTwts

Crumb (1994)

Ένα τολμηρό ντοκιμαντέρ για τον σκιτσογράφο Ρόμπερτ Κραμπ. Τα σκίτσα του, είναι μια ευθεία επίθεση στο ευπρεπές γούστο, μια κατάμαυρη σάτιρα που κυνικά ξεμπροστιάζει το υποσυνείδητο της αμερικανικής κοινωνίας (αλλά και το δικό του). Η μεγάλη επιτυχία όμως του σκηνοθέτη Τέρι Ζουίγκοφ είναι η διείσδυσή του στην προσωπική ζωή του Κραμπ. 

Follow @CineTwts

Clerks (1994)

(«Υπάλληλοι»)
Νεανική κωμωδία. Πρωτογενές υλικό, ακατέργαστο, σε συνεπαίρνει με τη φόρα του ενθουσιασμού του. Όσο κι αν φέρει βαριά μπόχα ναϊντίλας, παραμένει φρέσκια και πρωτότυπη. Είναι η γενιά του Mtv που (όπως κάθε γενιά) νιώθει χαμένη σε έναν κόσμο που δεν δημιουργήθηκε για αυτήν. Οι διάλογοι είναι τόσο αυθεντικοί που ακόμα και σήμερα, μιλάνε απευθείας στον εικοσάρη. 

Follow @CineTwts