Pitfall (1962)

(«Ο Λάκκος», «Otoshiana»)
Το εξαιρετικό ντεμπούτο του Χιρόσι Τεσιγκαχάρα. Ταινία μυστηρίου με ξεκάθαρο πολιτικό προσανατολισμό. Αγγίζει το μεταφυσικό αν και είναι προφανής η αλληγορική κι ενίοτε σουρεαλιστική διάθεση του σκηνοθέτη. 

Follow @CineTwts

Il Sorpasso (1962)

**1/2
(«The Easy Life», «Ο Φανφαρόνος», «Το Προσπέρασμα»)
Δεν το ‘πιασα το μεγαλείο του, δεν μπόρεσα να συνδεθώ με κανένα χαρακτήρα, δεν είδα κάτι ανατρεπτικό, δεν γέλασα καθόλου, δεν είναι αμερικάνικο για να δικαιολογείται από τη λογοκρισία του κώδικα Χέιζ. Το φινάλε είναι τολμηρό αλλά αναμενόμενο. Το μόνο που πραγματικά με εντυπωσίασε ήταν το πικάπ στο αμάξι.

Follow @CineTwts

Knife In The Water (1962)

****
(«Nóz w wodzie», «Γυμνός Πειρασμός», «Μαχαίρι Στο Νερό»)
Ένα νεαρός κι ένας ώριμος άντρας ανταγωνίζονται επιδεικνύοντας ο καθένας τα “πολύχρωμα φτερά” τους διεκδικώντας τη προσοχή του θηλυκού. Από τις καλύτερες δημιουργίες του Πολάνσκι (ντεμπούτο) όπου η κάθε ατάκα μετράει και η τελευταία είναι αυτή που σκοτώνει. Είμαι σίγουρος ότι με τον καιρό θα ωριμάζει μέσα μου και θα ανεβαίνει η βαθμολογία της.

η εξαιρετική πολωνική αφίσα

 

Follow @CineTwts

Sanjuro (1962)

****

Μια από τις λιγότερο γνωστές ταινίες του Ακίρα Κουροσάβα, σίγουρα μια από τις ταινίες που έχουν επηρεάσει όλο τον μοντέρνο ασιατικό κινηματογράφο. Ο Σαντζούρο εκτός από εξαιρετικός πολεμιστής είναι και ηγέτης. Μαζί με μια ομάδα νεαρών και άπειρων σαμουράι θα αποκαταστήσουν τη δικαιοσύνη σε ένα μικρό χωριό. Οι αντίπαλοι δεν έρχονται σχεδόν πότε σε ευθεία αντιπαράθεση παρά προσπαθούν να παγιδεύσουν ο ένας τον άλλο, η πονηριά και η εμπειρία του Σαντζούρο τον βοηθούν να κερδίσει αυτό το ιδιότυπο πόκερ στρατηγικής. Όμως δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο τους αντιπάλους του αλλά και ένα μπαράζ επιθέσεων αδεξιότητας και βλακείας των συμμάχων του. Το χιούμορ είναι βασικό στοιχείο χωρίς να χαρακτηρίζει την ταινία κι αυτό ανεβάζει ακόμα περισσότερο το επίπεδο της διασκέδασης.

Follow @CineTwts

Cape Fear (1962)

****

("Το Ακρωτήρι Του Φόβου")

Πρόκειται για την πρωτότυπη ταινία του 1962 με τους Ρόμπερτ Μίτσαμ και Γκρέγκορι Πεκ, που τριάντα χρόνια αργότερα ξαναγύρισε ο Μάρτιν Σκορτσέζε. Για τα δικά μου γούστα, αυτή είναι λίγο καλύτερη από την μεταγενέστερη της. Δεν έχει τόσες βίαιες σκηνές και το σασπένς αποδίδεται περισσότερο μέσω των διαλόγων αλλά και της ίδιας της ερμηνείας του Μίτσαμ. Για να σε τρομάξει χρησιμοποιεί το ότι ο "κακός" είναι έξυπνος και όχι την όψη και τη βιαιότητά του. Από την άλλη ο χαρακτήρας του «πατέρα», είναι πολύ καλύτερα γραμμένος στο ριμέικ του Σκορτσέζε παρά στο πρωτότυπο. Επιπλέον, η πρωτότυπη για την εποχή της ήταν πολύ πιο σκανδαλώδης, ειδικά οι ματιές που ρίχνει ο «κακός» Μίτσαμ στην 13χρονη κόρη του «πατέρα» Πεκ ακόμα και σήμερα σου σηκώνουν την τρίχα. 

Ακόμα και το βλέμμα του σε κάνει να ανατριχιάζεις.

Follow @CineTwts

To Kill A Mockingbird (1962)

***1/2

Εμπεριέχει το δικαστικό δράμα όμως αυτό είναι μόνο μια πτυχή της ταινίας. Ουσιαστικά θίγει πολύ πιο βαθιά ζητήματα. Ακόμα και αν γυρίστηκε 50 χρόνια νωρίτερα, οι προβληματισμοί της είναι ακόμα ζωντανοί (έχουν ζαρώσει λίγο από τις ρυτίδες αλλά δεν τα έχουν «τινάξει»). Δεν είναι μόνο τα παιδιά που δημιουργούν τέρατα άθελά τους με την αθώα φαντασία τους αλλά και ο  ακέραιος Άτικους (πρωταγωνιστής) που στο τέλος υποκύπτει στο συμβιβασμό και τη στοχοποίηση. Σε ρόλο έκπληξη ο Ρόμπερτ Ντιβάλ.

Follow @CineTwts

The Manchurian Candidate (1962)

****
Ανεξαρτήτως αν σου αρέσει, αυτή η ταινία μετά από 50 χρόνια είναι ακόμα φρέσκια. Ψυχολογικό θρίλερ με άρτια σκηνοθεσία, στιβαρό σενάριο και πολύ καλές ερμηνείες. Δεν έχω κανένα παράπονο.

Follow @CineTwts