Theeb (2014)

(«O Λύκος Της Ερήμου»)

Η άγαρμπη ενηλικίωση ενός πιτσιρικά σε έναν κόσμο που οι πέτρες βράζουν και η ζωή είναι συνέπεια των καιρικών συνθηκών. Ενώ τα πράγματα φαίνονται στάσιμα, συνεχώς υπάρχουν διεργασίες και ζυμώσεις που αλλάζουν τις συναισθηματικές -αλλά και φυσικές- ισορροπίες μεταξύ των ηρώων, με το θάνατο να υπάρχει πάντα ως ενδεχόμενο.

Follow @CineTwts

Buzzard (2014)

Περίμενα να γυρίσω σπίτι για να δω το Buzzard. Είχα συμπαθήσει πολύ τον ήρωα,  νευρικός, κακός, αχώνευτος, χωρίς φίλους και χωρίς γκομενιλίκια. Μέχρι το τελευταίο μισάωρο το καταευχαριστήθηκα, μετά έκανε μια εσωστρεφή καταθλιπτική βουτιά και το έχασε. Ξύπνησα στενοχωρημένος.

Follow @CineTwts

Lost River (2014)

Πρόκειται για το ντεμπούτο του Ράιαν Γκόσλινγκ που αφήνει υποσχέσεις αλλά δεν εντυπωσιάζει. Κάπου στη μέση, έχει ένα μισάωρο παραμυθένιο, στυλιζαρισμένο κι ενδιαφέρον. Η πρώτη ώρα όμως κινείται σε μέτρια επίπεδα, όπως και το τελευταίο δεκάλεπτο που λύνεται το μυστήριο και κορυφώνεται το δράμα. Υποψιν, μου τη σπάει η φάτσα του Γκόσλινγκ. Υποψιν#2, λατρεύω τον Μέντελσον (έχω βαρεθεί να το γράφω) και την Εύα Μέντες, την πιο όμορφη ηθοποιό, oπότε κάπως εξισορρόπησε.

Follow @CineTwts

Winter Sleep (2014)

(«Χειμερία Νάρκη», «Kis Uykusu»)
Η δαφνοστεφανομένη των περσινών Καννών τελευταία ταινία του Τσεϊλάν, ξεκινάει πολλά υποσχόμενη αλλά ξεφουσκώνει με την πάροδο των τριών και κάτι ωρών της και τελικά χάνει την συνοχή της. Προφανώς κι έχει αρετές που της χάρισαν τον «Φοίνικα», δεν πρόκειται για μάπα καρπούζι, αλλά να, θα ήθελα να δω περισσότερα πλάνα με τους ήρωες να τριγυρίζουν την Καπαδοκία παρά καυγάδες κλεισμένοι μέσα σε ένα δωμάτιο. Με ενδιέφερε περισσότερο το αρχικό επεισόδιο με τους νοικάρηδες παρά ο τσακωμός του με την πλούσια και βαρετή σύζυγό του. 

Follow @CineTwts

It Follows (2014)

Πρόκειται για το θρίλερ-αποκάλυψη της χρονιάς. Μπα. Μην αφήσεις τις προσδοκίες σου ανεξέλεγκτες, πρόκειται  απλά και μόνο  για ένα καλό θριλεράκι, λίγο πάνω του μέσου όρου. Ενδιαφέρουσα ιδέα αλλά έχασε στο υπανάπτυκτο δεύτερο μισό και στο αδύναμο φινάλε. Στα θετικά της είναι κάποιες πολύ καλές αισθητικά σκηνές, όπως αυτή της ματωμένης πισίνας. Και μην ξεκινήσεις συζήτηση για αλληγορίες, λυρισμό και ανοιχτό φινάλε, τίποτε “άλλο” δεν ήθελε να πει ο ποιητής.

Όταν τελείωσε ένιωθα ότι έλλειπε άλλη μισή ταινία.

Follow @CineTwts

Bad Neighbours (2014)

(«Neighbours»)
Κωμωδία. Έγινε, ξανάγινε, μπαγιάτεψε. Πάει κάνας μήνας που το είδα και δεν μου έχει μείνει ούτε μια σκηνή. Το παρεάκι των παραγωγών/σκηνοθετών/ηθοποιών/σεναριογράφων γύρω από τον Τζουντ Άπατοου, πια δεν έχει κάτι καινούριο να πει και αναμασά τα ίδια αστεία. Ευχάριστο για να το δεις ένα απογευματάκι χωρίς πολλές προσδοκίες.
 

Στην Αμερική κυκλοφορεί ως «Neighbours» ενώ στον υπόλοιπο κόσμο ως «Bad Neighbours» κι αυτό γιατί φοβήθηκαν μην “μπλεχτεί το κοινό” (εμείς οι ηλίθιοι) με την βρετανική σαπουνόπερα που παίζεται από το 1985, «Neighbours».

Follow @CineTwts