Thief (1981)

(«Violent Streets», «Δρόμοι Γεμάτοι Βία», «Η Λεωφόρος Της Βίας», «Ο Αρχικατάσκοπος»)
Μοναχικός και ιδεαλιστής ληστής, με όνειρο να αποσυρθεί σύντομα όχι για να κάνει ντόλτσε βίτα αλλά μια απλοϊκή και συνηθισμένη ζωή. Προφανώς κάτι θα πάει πολύ στραβά. Πολύ τις γουστάρω αυτές τις ταινίες, αυτό το αντιηρωικό αλλά κουλ που εκπέμπει ο Τζέιμς Κάαν σε συνδυασμό με τη νουάρ ατμόσφαιρα του Μάικλ Μαν και τους ηλεκτρονικούς ήχους των Τάντζεριν Ντριμ. 

Πολύ μου άρεσε η σκηνή που έψηνε το γκομενάκι του να τα φτιάξουν.

Follow @CineTwts

Dead Or Alive (1999)

Ένα οπτικό υπερθέαμα καφρίλας, μια κινηματογραφική εξτραβαγκάντζα με πρωταγωνιστές τις εμμονές του σκηνοθέτη Τακάσι Μιίκε (γιαπωνέζοι εμιγκρέδες, γκέι μαφιόζοι, κτηνοβασίες, κοπρολαγνίες, ναρκωτικά κι ότι άλλο μπορεί να σοκάρει). Αυτή η αισθητική και οι υπερβίαιες σκηνές εξάλλου, είναι που τον έκαναν διάσημο. Και μετά από όλη αυτή τη πανδαισία ανωριμότητας, καταλήγει να αυτοπαρωδεί τον εαυτό του. Τι να πεις; Ο άνθρωπος είναι μεγάλος μπιμουβάς μάστορας.

Η χαοτική εισαγωγή της ταινίας, οργιαστικές σκηνές συνοδευόμενες από ήχους ηλεκτρικής κιθάρας και κοφτό μοντάζ, που σε βάζουν κατευθείαν στο νόημα.

Follow @CineTwts

Persona (1966)

(«Έρωτες Χωρίς Φραγμό»)
Δράμα. Ένα από τα αριστουργήματα του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν. Μέσα σε 80 λεπτά, αναλύει στο έπακρο τη γυναικεία ψυχοσύνθεση. Ένα έργο που σε προκαλεί να σκεφτείς, να λύσεις το γρίφο του και να επαναπροσδιορίσεις όλες τις σκηνές του. Ακόμα και το εξαιρετικό εναρκτήριο μοντάζ, εκτός από το να θεμελιώνει την ατμόσφαιρα, αποκτά τη δική του νοηματική βαρύτητα αφού πέσουν κι οι τίτλοι τέλους. 

Follow @CineTwts