27 Ιανουαρίου 2016

The Big Short (2015)



(«Το Μεγάλο Σορτάρισμα»)
Οι Έλληνες, έχουμε ασχοληθεί με το θέμα της οικονομικής κρίσης εκτεταμένα τα τελευταία επτά χρόνια. Επίπλέον, είμαστε από τη φύση μας ξερόλες και φυσικά γνωρίζουμε τι είν’ το CDες ομόλογο και γιατί υποτιμήθηκε. Άρα, μάλλον δεν είμαστε το κοινό που θα ενθουσιαστεί με την αληθινή ιστορία για το που και πώς ξεκίνησε το όλο κακό. Άσε που η ταινία είναι βαρετή. Άσε που πριν μερικά χρόνια γυρίστηκε το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ «Inside Job» που είναι απείρως πιο ενδιαφέρον. Μόνο άξιο αναφοράς από όλη αυτή τη πατατάρα, η ερμηνεία του Στιβ Καρέλ, που τελικά του ταιριάζουν γάντι τέτοιοι ρόλοι. 

Μα καλά, εντελώς τραμπάκουλες είναι αυτοί του χόλιγουντ; Πότε θα κάνουν μια υπερπαραγωγή για την ιστορία της Ελλάδας αυτή την επταετία (και όσο ακόμα τραβήξει);

26 Ιανουαρίου 2016

Inside Job (2010)



(«Στημένη Δουλειά: Το Χρονικό της Κρίσης»)
Ντοκιμαντέρ με θέμα την παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 που “άγγιξε” (κι ακόμα χουφτωμένη την έχει) και τη δική μας οικονομία. Μια ματιά δίχως παρωπίδες, εκεί που οι περισσότεροι αναλυτές τοποθετούν την αφετηρία του κακού. Οι δημιουργοί του έχουν κάνει περίφημη δουλειά, έχουν ενοχλήσει εξέχοντα πρόσωπα του παγκόσμιου οικονομικού στερεώματος προτάσσοντάς τους ουσιαστικές ερωτήσεις χωρίς υπεκφυγές. Με αφηγητή τον όλο και πιο συμπαθή, Ματ Ντέιμον.

20 Ιανουαρίου 2016

The Revenant (2015)




(«Η Επιστροφή»)
Γαμάτη σκηνοθεσία, γαμάτη φωτογραφία, γαμάτη παραγωγή, γαμάτη η σκηνή με την αρκούδα, γαμάτος ο Τομ Χάρντι αλλά σαν ταινία, μέτρια. Σε δέκα χρόνια δεν θα την θυμάται κανείς ακόμα κι αν πάρει και το Όσκαρ καλύτερης ταινίας. 

Μακάρι να μην πάρει Όσκαρ ούτε αυτή τη φορά ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο


11 Ιανουαρίου 2016

Lobster (2015)




(«Αστακός»)
Για μια ακόμη ταινία, ο Λάνθιμος κατασκευάζει έναν κλειστό αλλά ολοκληρωμένο κόσμο που μέσα αφήνει ελεύθερους τους χαρακτήρες του. Επιχειρεί την αποικοδόμηση των ερωτικών σχέσεων μέσα από μια παραβολή, και το πετυχαίνει. Παραμένω να λατρεύω τον «Κυνόδοντα» για την πρωτόγονη ορμή του αλλά παραδέχομαι ότι ο «Αστακός» είναι πιο ολοκληρωμένη ταινία. 
 
Χαίρομαι που επιτέλους του αναγνωρίζεται το χιούμορ και δεν παραβλέπεται σαν ένα ακόμη αλλόκοτο στοιχείο.