Al Final Del Túnel (2016)

(Στο Τέλος του Τούνελ)

Ταινία τύπου θρίλερ και ληστείας, από αυτές που υποτίθεται βασίζονται σε ένα καλό σενάριο. Το συγκεκριμένο είναι εκούσια περίπλοκο λόγω έλλειψης συγγραφικής εμπειρίας (μαεστρίας).  Έχει κάτι τρύπες ΝΑ και ταυτόχρονα πηδάει από το ένα στερεότυπο στο άλλο. Καμία γοητεία, κανένα σεξαπίλ. Κι άλλο ένα μειονέκτημα, ο “πολυτάλαντος” σκηνοθέτης/σεναριογράφος προσπαθεί τόσο ξετσίπωτα να κλέψει το συναίσθημα από τον θεατή που με εκνεύρισε σε βαθμό να κάτσω να γράψω το μπλογκ μου μετά από δύο μήνες μπας και σώσω 2 ώρες σε κανένα φιλαράκι. 

Follow @CineTwts

Blade Runner 2049 (2017)

Προτιμώ να επικεντρωθώ στα αρνητικά μιας σχεδόν τέλειας συνέχειας του πρώτου άφταστου αριστουργήματος. Παρόλο το ταλέντο του, παρότι  δεν έχω δει κακή ταινία του (ίσως τις έχω δει όλες) ο Βιλνέβ (όχι ο Ζακ) δεν έχει το εκτόπισμα του Ρίντλεϊ Σκοτ. Από το σάουντρακ λείπει ο Βαγγέλης Παπαθανασίου και από το σενάριο λείπει ένας Φίλιπ Ντικ, να δώσει ένα διήγημα για να πατήσει πάνω. Από την άλλη, όταν το Χόλυγουντ αποφασίζει να ανοίξει την κάνουλα με τα εκατομμύρια πάνω από μια ταινία που έχει κάτι να πει, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι αποστομωτικό. 

Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της ιστορίας είναι η πεποίθηση του ανδροειδούς ότι είναι ξεχωριστός,
ότι είναι πραγματικός άρα δεν χρειάζεται να υπακούει χωρίς κρίση ή αντίρρηση.

Follow @CineTwts

Blade of the Immortal (2017)

(Η Λεπίδα Του Αθάνατου)

Δυόμιση ωρίτσες μακέλεμα. Στα πέντε πρώτα λεπτά ο “δικός μας” έχει ήδη σφαγιάσει καμιά 100αριά κομπάρσους. Πάντα σε ανάλαφρο κλίμα ατακαδόρικου αμερικανοτραφούς χιούμορ. Κρατάω τη διακωμώδηση του γυναικείου δεν-ξερω-τι-θελισμού, όλα τα ανακατέματα των ηρώων συνέβαιναν επειδή κάποια γυναίκα ήθελε αλλά τελικά, δεν ήθελε.

Σε καμιά δεκαριά χρόνια θα φιγουράρει στις 10 καλύτερες καλτ ταινίες της δεκαετίας μας. 

Ο Μιίκε εμεινε πιστός στο αυθεντικό manga

Follow @CineTwts

Chevalier (2015)

Μια ωραία, πρωτότυπη ιδέα με θεατρικές καταβολές, που την αναπτύσσει και διαχειρίζεται πολύ σωστά η Αθηνά Τσαγγάρη. Ένας άτυπος διαγωνισμός ανδροσύνης με ανώριμα κριτήρια, για την δική τους αλλά και τη δική μας διασκέδαση. Εντυπωσιακά ώριμη αντιμετώπιση των ανδρικών ανασφαλειών.  Δεν είχα πολλές προσδοκίες από τη μόνιμη συνεργάτιδα του Λάνθιμου, αφού το «Άτενμπεργκ» δεν ήταν στο στιλ μου. Και παρότι το σενάριο είναι του Ευθ. Φιλίππου (σημαίνει αυτιστικοί διάλογοι) οι ηθοποιοί (;) επιλέγουν να τους παίξουν πιο ρεαλιστικά και η ροή κυλάει άψογα. Κι άσ΄τους άλλους να λένε για «αμηχανία, απογοήτευση, νωθρότητα» κι άλλες κλισεδιάρικες παπαρολογίες κριτικών με τουπέ που δεν μπορούν να εκφράσουν τη δική τους γνώμη γιατί απλούστατα δεν έχουν άποψη και γούστο.  

Το τιμόνι εχει πέη. 

Follow @CineTwts

La Collectionneuse (1967)

(«H Συλλέκτρια»)

Ταινία διαλόγου, με ενδιαφέροντες χαρακτήρες που αναπτύσσονται μέσα από τις σχέσεις τους. Το καλοκαίρι είναι η μόνη εποχή που απενοχοποιεί την τεμπελιά, η μόνη εποχή που μπορείς να ζεις χωρίς δεσμεύσεις και υποχρεώσεις, χωρίς να πρέπει να απολογηθείς για αυτό (όλα αυτά πριν κάνεις οικογένεια). Αυτή την αίσθηση αναπαράγει ο Ερίκ Ρομέρ στην «Συλλέκτρια» ενώ παράλληλα αναλύει ένα αντισυμβατικό φλερτ, όπου ο ένας προσπαθεί να κερδίσει τον ενδιαφέρον του άλλου παίζοντας με το μυαλό του. Μόλις τρία χρόνια πριν γυρίσει το «Γόνατο Της Κλαίρ». 

Τι όμορφο και δροσερό κορίτσι. Ερωτεύτηκα. 

Follow @CineTwts

The Diary Of A Teenage Girl (2015)

(«Το Ημερολόγιο Μιας Εφηβης»)
Αρχικά σε εγκλωβίζει στο ταξίδι της, και σιγά σιγά σε επαναφέρει στην πραγματικότητά σου, αδυνατώντας να κορυφωθεί. Βασισμένο σε κομικ άμεσα επηρεασμένο από την δουλειά του Ρόμπερτ Κραμπ. 

Από γυναίκες, για γυναίκες

Follow @CineTwts

Last Will And Testament Of Rosalind Leigh (2012)

Θριλεράκι μυστηρίου, χαμηλού προϋπολογισμού, που ποντάρει στην ατμόσφαιρά του αλλά και στον σταδιακό αποπροσανατολισμό σου. Εξηγούμαι, απευθύνεται κυρίως σε φαν του είδους που έχουν δει μπόλικα θρίλερ. Φροντίζει να σου δώσει τόσα στοιχεία ώστε να σιγουρευτείς ότι ξέρεις που το πάει, το χτίζει αργά προσέχοντας να μην προδώσει τον προορισμό του. Στο τέλος σοβαρεύει η κατάσταση και σε ξαφνιάζει ευχάριστα με ένα ουσιώδες φινάλε. 

Faith Is Fragile

Follow @CineTwts

Querelle (1982)

(«Ο Καβγατζής»)
Δέκα λεπτά ήταν αρκετά για να αφομοιώσω την ατμόσφαιρα της ταινίας αλλά και να βαρεθώ,  αφού δεν υπάρχει ιστορία να παρακολουθήσω. Η υπόλοιπη ταινία κύλισε βασανιστικά.

Γέλασα πολύ με τις ζωγραφισμένες πούτσες παντού. Ανώριμο το αστείο άλλα εξακολουθώ να μην μπορώ να κρατηθώ (ως ώριμος άντρας) και να γελάω σπαστικά.

 

Follow @CineTwts

Hell Or High Water (2016)

(«Πάση Θυσία»)
Είναι αρκετά καλή χωρίς να είναι αριστούργημα, και πως δικαιολογεί τον θόρυβο και τα διάφορα βραβεία που πήρε και θα πάρει; Έχουν ελαχιστοποιηθεί οι ακριβές καλοδουλεμένες παραγωγές με πρωτοκλασάτα ονόματα, που είναι διασκεδαστικές και ταυτόχρονα ουσιαστικές, έχουν κάτι να πουν. Χωρίς να διακρίνεται για την πρωτοτυπία ή την περίτεχνη σκηνοθεσία, θα γεμίσει το “ενδιαφερόμετρό” σου. 

Follow @CineTwts

The Handmaiden (2016)

(«Ah-ga-ssi»)Διαθέτει αυτό το κάτι που ξεχωρίζει τις μεγάλες ταινίες, αυτές που αντέχουν στον χρόνο. Φυσιολογικό θα ήταν να σου πω για την συναρπαστική ιστορία και τα τουίστ του σεναρίου (που τα έχει), αλλά προτιμώ να σου πω για την κίνηση της κάμερας που σε ταξιδεύει στον κόσμο της ταινίας σαν ατμόπλοιο στον Μισσισσιππή. Πρόκειται για μια από τις καλύτερες ταινίες του 2016 και όποια άλλη συζήτηση περιττεύει. 

Follow @CineTwts

Πέντε Χρόνια Cine Tweets

Όλα καλά, χρόνος δεν υπάρχει για να τρέξει κανονικά το blog αλλά υπάρχει διάθεση. Σύντομα, θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος, θα επανέλθω σε πιο τακτικές δημοσιεύσεις. Με βοηθάει αρκετά στην ψυχική μου ισορροπία. Να βλέπεται πολλές και καλές ταινίες. 

Follow @CineTwts