Η πρώτη ώρα της ταινίας χτίζει ατμόσφαιρα. Πάρτη και πέτα τη
στα σκουπίδια ή μπορείς απλώς να μην τη δεις. Δεν θα χάσεις τίποτα από άποψη
πλοκής, χαρακτήρων ή ατμόσφαιρας. Το δεύτερο μισό της ταινίας είναι ο λόγος για
να παρακολουθήσεις το Mandy.
Καρτουνίστικη χορταστική βία και ο Νίκολας Κέιτζ στα κάγκελα. Μια ατσάλινη
καύλα.
 |
| Σαφείς αναφορές σε Evil Dead, Pinhead, Παρασκευή και 13, Αρτζέντο (τον μπαμπά) και η λίστα δεν τελειώνει. |
Καλο ταινιακι αν και κουραζει λιγο οπως αναφερεις σωστα για την πρωτη ωρα. Ρετρο μεταλο-καλτια του κερατα. Ατμοσφαιριλα, φουλ ψυχεδελεια, ωραια πλανα και μουσικαρες απο τον Johann Johannsson(Prisoners, Sicario, Arrival) που δυστυχως μας αφησε χρονους φετος. Ο γιος του Κοσματου παντως τοχει και λεει και η προηγουμενη του ταινια Beyond the Black Rainbow.
ΑπάντησηΔιαγραφή