Petite Maman

(Μικρή Μαμά)
Χρησιμοποιόντας σαν όχημα την παιδική φαντασία και χωρίς στιγμές κορύφωσης, καταφέρνει να χτισει μια πολύ ευαίσθητη ιστορία. Η σκηνοθέτις επιλέγει να κάνει την αφήγησή της  χωρίς τεχνάσματα και εντυπωσιασμούς, διατηρόντας ενα γαλήνιο ρυθμό και μικρή διάρκεια, βγάζει στον θεατή αγνά συναισθήματα και ειλικρινή συγκίνηση.

Follow @CineTwts

The Princess Bride (1987)

(Τρελές Ιστορίες Έρωτα Και Φαντασίας)
Παιδική ταινία αλλά δεν είναι. Λουσμένη με κλισέ, μα πως αλλιώς θα μπορούσε να γίνει; Ένα παραμύθι για να βάλεις τα παιδιά σου για ύπνο, ένα παραμύθι με γίγαντες, βασιλιάδες, μάγισσες, πειρατές και φυσικά τον αληθινό έρωτα, την πραγματική αγάπη που όλα τα νικά. Παρότι στην Αμερική θεωρείται κλασική ταινία, στην χώρα μας όταν παίχτηκε πέρασε αθόρυβα και ποτέ δεν κέρδισε το κοινό της.

Death can not stop true love. All it can do is delay it for a while.

Follow @CineTwts

Γυναίκες Που Περάσατε Από Εδώ (2018)

Σαν να κάθισα με τον παππού μου, να μου πει μια αστεία ιστορία που του συνέβη πριν 40 χρόνια. Το χιούμορ έχει γεράσει αλλά δεν μπορείς να μην γελάσεις μαζί του. Νιώθεις τη στοργή του παππού βλέπεις στα μάτια του πόσο χαρούμενος είναι, χαλαρώνεις μαζί του κι απολαμβάνεις τη βόλτα. Μακάρι να βγάζει μια ταινία κάθε χρόνο.  

Follow @CineTwts

Mandy (2018)

Η πρώτη ώρα της ταινίας χτίζει ατμόσφαιρα. Πάρτη και πέτα τη στα σκουπίδια ή μπορείς απλώς να μην τη δεις. Δεν θα χάσεις τίποτα από άποψη πλοκής, χαρακτήρων ή ατμόσφαιρας. Το δεύτερο μισό της ταινίας είναι ο λόγος για να παρακολουθήσεις το Mandy. Καρτουνίστικη χορταστική βία και ο Νίκολας Κέιτζ στα κάγκελα. Μια ατσάλινη καύλα.

Σαφείς αναφορές σε Evil Dead, Pinhead, Παρασκευή και 13, Αρτζέντο (τον μπαμπά) και η λίστα δεν τελειώνει. 

Follow @CineTwts

The Blackcoat's Daughter (2015)

(«February»)
Γυναίκες πρωταγωνίστριες, με ουσιαστικούς διάλογους χωρίς να είναι «γυναικεία» ταινία. Περνάει το Bechdel Test. Κατά τα άλλα τα σημαντικά, θρίλερ τρόμου απο τα καλύτερα των τελευταίων ετών. Άρτια σκηνοθετημένο που μαζί με την μουσική επιμέλεια δημιουργεί την απαραίτητη ατμόσφαιρα. Πολύ καλά δουλεμένο στο μοντάζ με αποτέλεσμα να μην μπορεις ευκολα να δομησεις το παζλ της πλοκής μέχρι  τέλος. Το σενάριο παρά την απλότητά του, καταλήγει σε ένα εξαιρετικό φινάλε που εξηγείται μόνο εφόσον επαναφέρεις τις φαινομενικά ασύνδετες σκηνές της ταινίας. Ήδη νιώθω ότι το έχω αδικήσει στη βαθμολογία.

Πρώτη ταινία του Οζ Πέρκινς, γιού του Άντονι Πέρκινς. 

Follow @CineTwts

Cinema Paradiso (1988)

(«Σινεμά ο Παράδεισος») 

Δεν ξέρω τι σχηματισμό είχαν οι πλανήτες και αυτή η ταινία συγκίνησε κοινό και κριτικούς. Εκτός από πολύ βαρετή είναι και κακοφτιαγμένη. Το οξύμωρο είναι ότι όταν την είχα δει (κάπου στα νάιντις) μου άρεσε (προς υπεράσπισή μου, ήμουν ακόμα ανήλικος). Χαρακτήρες καρικατούρες, συγκίνηση σε κονσέρβα, γκριμάτσες παιδικού θεάτρου μπας και κερδίσουμε το γέλιο και σκηνές ανούσιες που δεν εξυπηρετούν πουθενά και τίποτα.  Θα μπορούσα φυσικά να μην χάσω την ψυχραιμία μου και να εκφραστώ ευγενικά λέγοντας απλώς πως η ταινία δεν γέρασε καλά.

Φωτογραφία και μουσική, τα αφήνω στο απυρόβλητο, είναι καλά. 

Follow @CineTwts

Love & Basketball (2000)

Αισθηματική ταινία καλαθοσφαίρισης. Σαχλαμαρέ σενάριο, συμβατική κινηματογράφηση, αισθητική τηλεταινίας και αδιάφορο θέμα. Μόνο που σε κρατάει από τα καλαμπαλίκια από την αρχή μέχρι το προβλεπόμενο φινάλε. Δεν σου κρύβω ότι δάκρυσα (πάνω από μια φορά). Για εμάς που έχουμε ευαίσθητη ψυχούλα, είναι ρομάντζο άλφα κλάσης. Και έχει αναλάβει την παραγωγή ο Σπάικ Λι.

All's fair in love and basketball.

Ένα χρόνο πριν αλλά και κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων,

 τα παιδιά ήταν ζευγάρι κρυφά από την σκηνοθέτιδα και την παραγωγή. 

Follow @CineTwts