***1/2
(«Ζωντανή Μετάδοση»)
Ταινία με σωστή διαχείριση
μιας πρωτότυπης ιδέας και καλό το τελικό αποτέλεσμα, είναι επένδυση (κόστισε 60
εκατ. δολάρια) που σπανίως πλέον κάνουν τα μεγάλα στούντιο του Χόλιγουντ. Ο ήρωας γίνεται κατευθείαν αγαπητός, για αρκετή ώρα
δεν είναι σαφές τι ακριβώς του συμβαίνει κι αυτό δημιουργεί αισθήματα
αλληλεγγύης. Αφού τελικά μάθει ο θεατής τι συμβαίνει, συμπάσχει με τον ήρωα και τέλος
αφού μάθει κι ο ήρωας τι συμβαίνει, κάνει την επανάστασή του, κάτι για το οποίο
ο θεατής ετοιμάζεται από την πρώτη στιγμή. Αν και όλοι οι συντελεστές ήταν πολύ
καλοί στο ρόλο τους, το μεγάλο μπράβο πρέπει να το πάρει ο Άντριου Νίκολ για το
εξαιρετικό του σενάριο.
Εξαιρετική ταινία!:)
ΑπάντησηΔιαγραφήαξεπτ!
ΔιαγραφήΤα οικονομικά μεγέθη που επενδύονται σε μια χολιγουντιανή ταινία είναι πολύ μεγάλα, γι’ αυτό οι «ιθύνοντες» προσπαθούν να μειώσουν όσο το δυνατό το ρίσκο απώλειας κέρδους (πόσο μάλλον τώρα με την οικονομική κρίση, το σενάριο του «Skyfall» είχε πάρει έγκριση εδώ και 3 χρόνια). Παλαιότερα επενδύονταν πολύ μεγάλα ποσά στον κινηματογράφο και καμιά φορά δινόταν και πλήρης καλλιτεχνική ελευθερία, σπανίως αλλά δινόταν («Πολίτης Κέιν»). Ένας δημιουργός με λεφτά, έχει τη δυνατότητα να φέρει εξαιρετικό αποτέλεσμα. Επειδή όμως είναι καλλιτέχνης, μπορεί να «πετάξει» τόνους χρημάτων για ένα καπρίτσιο, για μια εμμονή. Σήμερα, τα κολοσσιαία στούντιο, επενδύουν χρήματα μόνο σε αυτές τις ταινίες που θα τους επιστρέψουν όσο το δυνατόν περισσότερα. Αυτές είναι ταινίες που απευθύνονται κυρίως σε παιδιά και έφηβους, αφού αυτό είναι το κοινό που επισκέπτεται περισσότερο το σινεμά (γι’ αυτό λέμε ότι οι ταινίες του Χόλιγουντ είναι «χαζές», γι’ αυτό βγάζουν συνέχεια ταινίες με ήρωες κόμιξ). Ποια όμως είναι η διαδικασία για να βρει ένα στούντιο μια ταινία στην οποία θα επενδύσει πχ. 100 εκατομμύρια; Ψάχνει να βρει ένα πολύ καλό σενάριο (από τα χιλιάδες που δέχονται κάθε χρόνο –κοίτα το «The Player»), για την ακρίβεια, ψάχνει να βρει ένα σενάριο να ανταποκρίνεται απολύτω ς στο μοτίβο που αρέσει και πουλάει, και ταυτόχρονα να περιέχει μια έξυπνη ιδέα, μια πρωτοτυπία που να το κάνει να διαφέρει. Το αγοράζει και ορίζει έναν παραγωγό για να τρέχει το εταιρικό αυτό πρότζεκτ (γι’ αυτό στο Χόλιγουντ λένε ότι οι ταινίες ανήκουν τόσο στον σκηνοθέτη όσο και στον παραγωγό). Ο παραγωγός είναι αυτό που θα σκεφτεί ποιος είναι ο κατάλληλος σκηνοθέτης και μαζί με τον σκηνοθέτη (όχι πάντα) ψάχνουν να βρουν και τους σταρ-πρωταγωνιστές που θα εγγυηθούν για τη λάμψη της ταινίας. Αντιθέτως στην Ευρώπη, ο σκηνοθέτης έχει τον πλήρη έλεγχο και φυσικά την πλήρη ευθύνη. Στο Χόλιγουντ υπάρχουν σκηνοθέτες διεκπεραιωτές, που τους επιλέγουν για να σκηνοθετήσουν ένα σενάριο. Δεν ξέρουν καν ποια τι θέμα θα έχει η επόμενή τους ταινία, απλά διεκπεραιώνουν. Επίσης, υπάρχουν και κάποιοι σκηνοθέτες που για να εξασφαλίσουν μια μικρή οικονομική υποστήριξη (5-10 εκατομμύρια) για την επόμενή ημι-ανεξάρτητη τους ταινία, διεκπεραιώνουν πρώτα μια άλλη. Γιατί τα γράφω όλα αυτά, για να αποκτήσουν περισσότερη βαρύτητα τα παρακάτω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρχικά το σενάριο του Νίκολ ήταν επιστημονικής φαντασίας, πολύ πιο σκοτεινό και εξελισσόταν στην Νέα Υόρκη. Τα στούντιο το αγόρασαν για ένα εκατομμύριο δολάρια (πολύ μεγάλο ποσό για σεναριογράφο χωρίς επιτυχημένη δουλειά) και συμβόλαιο με όρο να σκηνοθετήσει ο ίδιος ο Νίκολ, πράγμα που αργότερα άλλαξε (με το αζημίωτο) γιατί δεν ήταν δυνατόν να επενδύσουν 60 εκατομμύρια και ο σκηνοθέτης να μην είναι έμπειρος. Ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις με πολλούς σκηνοθέτες και κατέληξαν στον έμπειρο Πίτερ Γουάιρ, πρόταση του Νικολ, ο οποίος με τη σειρά του επέλεξε τον Τζιμ Κάρεϊ έναντι του Γκάρι Όλντμαν που ήθελε αρχικά ο Νίκολ. Το σενάριο άλλαξε άλλες 16 φορές από τη στιγμή που αγοράστηκε.