***1/2
(«The Suicide Shop»)
(«The Suicide Shop»)
Έξτρα πόντους για
την θεματολογία αλλά και γιατί έχω μια ιδιαίτερη συμπάθεια στον Πατρίς Λεκόντ. Πόντοι
όμως κόπηκαν διότι …μιούζικαλ. Κατά μια έννοια είναι απολύτως επίκαιρο το θέμα
του, ισοπεδώνει το κλισέ της αυτοκτονίας ελέω οικονομικής κρίσης με καλόγουστο
χιούμορ σε ύφος που θα ήθελε να έχει ο Τιμ Μπάρτον.
Σε πολλούς θα αρέσει ακόμα και σαν μιούζικαλ, δεν τους κατηγορώ, εμένα με δυσκολεύει στο να παρακολουθήσω την πλοκή. Από τότε που ήμουν πιτσιρικάς και έβλεπα ελληνικές ταινίες με τον Βουτσά και την Βλαχοπούλου την είχα αυτή τη δυσκολία, μόλις έπιαναν το τραγούδι (εκτός εάν χόρευε η Καραγιάννη), αφαιρούμουν σε κάτι άλλο και έχανα την υπόλοιπη ταινία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά που τραβάμε την κόκκινη γραμμή της κωμωδίας; Πότε κάτι σταματάει να είναι αστείο και γίνεται προσβλητικό; Άκουσα πρόσφατα την εξής άποψη, είναι λάθος να διακωμωδείς τον πόνο του άλλου, ειδικά αν αυτός είναι φρέσκος και ακόμα περισσότερο αν αυτό τον πόνο τον συμμερίζονται πολλοί άνθρωποι. Ε, το «The Suicide Shop» την έχει περάσει αυτή τη γραμμή χωρίς όμως να προσβάλει καθόλου και κανέναν.
ΑπάντησηΔιαγραφή