Δράμα. Τα μεγάλα της ατού είναι η ρεαλιστική σκιαγράφηση των χαρακτήρων, η τεράστια ερμηνεία του Χόφμαν και η πρωτότυπη θεματολογία (για την εποχή της). Ο θεατής ανεβαίνει κι αυτός τον Γολγοθά του ήρωα όμως η ταινία δεν παίρνει θέση γι’ αυτό και είχε τεράστια επιτυχία. Έτυχε τώρα, με πέτυχε σε μια συναισθηματικά φορτισμένη περίοδο και με έκοψε κομμάτια.
 | |
| Η αγαπημένη μου σκηνή, όταν πατέρας και γιός τρώνε σιωπηλοί το πρωινό τους. |
 |
|
Ο Ντάστιν Χόφμαν είναι αλάνθαστος,
δεν χάνει ποτέ το ρόλο του, είναι άνετος μέσα σε αυτόν. |
Το θέμα της παρότι πλέον είναι ξεπερασμένο στην Αμερική, στην Ελλαδίτσα που ακόμα απαγορεύουμε στους ομοφυλόφιλους να συνάπτουν σχέσεις (δες σύμφωνο συμβίωσης) σιγά μην δώσουμε ποτέ την κηδεμονία του παιδιού στον πατέρα. Και για να πούμε και του στραβού το δίκιο, σιγά μην την ζητήσει ποτέ ο Ελληνάρας την κηδεμονία.
ΑπάντησηΔιαγραφή