Η καλύτερη
ελληνική κωμωδία των τελευταίων 20 ετών. Μια εκπληκτικά ακριβής απεικόνιση της νεοελληνικής
κοινωνίας. Οι διάλογοι σουρεαλίζουν, οι καταστάσεις που βιώνουν οι τρεις ήρωες μεγεθύνονται,
τα μικροπροβλήματα τους καταπλακώνουν αλλά αυτοί ξεφεύγουν από την μιζέρια της καθημερινότητάς
τους απλά αγνοώντας την. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, δεν αρέσει στις γυναίκες.
 |
| Διότι οι άνθρωποι δεν συγχωρούν αυτούς που από έρωτα εκπέσανε. |
 |
| Η Αγγελική Ηλιάδη πολύ πολύ πριν γίνει γνωστή, ήταν η φαντασίωση του Πάνου. |
 |
Σάκη, κι εμένα η μανούλα μου, Νέα
Δημοκρατία ψήφισε. Άφησες κενό.
|
Δεν μπορώ να είμαι τρομερά αντικειμενικός με αυτή τη ταινία, πραγματικά την έχω δει πάνω από δέκα φορές και την απολαμβάνω πάνω από δέκα χρόνια ασταμάτητα. Πως βίωσα εγώ τη διαδρομή της ταινίας, στο σινεμά ούτε που κατάλαβα πότε παίχτηκε. Η αλήθεια είναι ότι τότε (λόγω και της ηλικίας μου) σνόμπαρα ό,τι ελληνικό. Έτυχε και σπούδαζα στην Καβάλα όπου ήταν και ο προορισμός των ηρώων (από εκεί θα έπαιρναν το φέρι για Θάσο). Η διαδρομή γνωστή και σε εμένα (τον Αθηναίο) αλλά ιδιαίτερα οικεία στους Σαλονικιούς της παρέας. Μόλις βγήκε σε βίντεο η ταινία (περίπου το 2000), άρχισαν να την συζητάνε και λόγω εντοπιότητας και λόγω διαδρομής αλλά κυρίως γιατί αναφερόταν στους ίδιους, με ειλικρίνεια, χωρίς να προσποιείται. Προφανώς και οι Αθηναίοι δεν άργησαν να την ανακαλύψουν, να ανακαλύψουν την αξία της αλλά κυρίως το πανελλαδικό της πρόσωπο. Τα υπόλοιπα είναι Ιστορία, σήμερα οι νέοι ξέρουν τις ατάκες της απέξω και την έχουν τοποθετήσει στη θέση που της αρμόζει, μαζί με τις καλύτερες κωμωδίες του ελληνικού κινηματογράφου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι δηλώσεις του Σταύρου Τσιώλη
ΑπάντησηΔιαγραφή"Πρέπει να συμβιβαστούμε με τη μετριότητα και με την ιδέα πως θα κάνουμε "μικρές ταινίες" γιατί μόνο έτσι μπορεί να ξανακερδίσουμε την εμπιστοσύνη του κοινού που έχει κουραστεί από τις προσωπικές, υπαρξιακές και "βαθυστόχαστες" αγωνίες των δημιουργών.
Αν θέλουμε να κρατήσουμε κάποια ίχνη αξιοπρέπειας, πρέπει να φτάσουμε στο σημείο να μπορούμε να αυτοχρηματοδοτούμε τις ταινίες που κάνουμε.
Δεν αρνούμαι τον Γκοντάρ και τη νουβέλ βαγκ, αλλά φτάνει πια η... επανάσταση, γιατί ο κόσμος κουράστηκε κι έφυγε από τις αίθουσες. Πρέπει να τον ξανακερδίσουμε
Ανθρώπους σαν τον Γιάννη Ζουγανέλη ή το Σάκη Μπουλά είναι άδικο ο κινηματογράφος να τους θωρεί ξένους, επειδή σημειώνουν επιτυχία στην τηλεόραση. Νομίζω ότι η ερμηνεία τους δικαιούται αυτή τη χαρά και το λέω με όλη μου την καρδιά. Πιστεύω εξάλλου ότι ένα βραβείο σ' αυτούς, θα άνοιγε και την πόρτα σε άλλους παραγνωρισμένους ηθοποιούς, που ξοδεύονται σε διάφορους χώρους του θεάματος, να τους κάνει να πιστέψουν ότι ο κινηματογράφος μπορεί να τους δεχθεί, ότι δεν τους αποβάλλει. Είναι κρίμα που εμείς οι κινηματογραφιστές δεν εμπιστευόμαστε ηθοποιούς που και ταλέντο διαθέτουν και ο κόσμος τους αποδέχεται, με το πρόσχημα της φθοράς που ενδεχομένως υφίστανται εξαιτίας των συχνών εμφανίσεών τους στο ελληνικό κοινό.
Με μεθάει ο δρόμος. Ξέρετε δεν είχα ταλέντο μεγάλου οδηγού. Πλησίασα τα ράλι, γιατί με γοήτευε η ιδέα που είχα για τους μεγάλους οδηγούς που φλερτάρουν με τον κίνδυνο. Στο παλιό μου αυτό χόμπι ανακάλυψα αυτή τη γραμμή του δρόμου όπου ξαφνικά χάνεις τη συναίσθηση της πραγματικότητα και περνάς σε μια άλλη διάσταση, που στην καθημερινή εμπειρία ποτέ δε θα βιώσεις. πι όλα αυτά τόσο κοντά στο θάνατο... Αν λίγο ξεφύγεις απ' αυτή τη γραμμή σε περιμένει ο θάνατος. Ίσως βέβαια
και μια ευχάριστη έκπληξη... Γεύτηκα αυτό το συναίσθημα, αλλά με τρόμαξε κιόλας. Με κέρδισε πάλι η ζωή. Ή η ζωή στο δρόμο, αν θέλετε. Μ' αρέσει να γυρίζω ταινίες για το δρόμο..."
αποσπάσματα απο συνεντεύξεις του Σταύρου Τσιώλη
πηγή www.cinephilia.gr
Ξέρεις ποια είναι η σκηνή που μου έχει μείνει από τον Μπουλά; Στην πλαστική καρέκλα ρουφώντας το τρίτο καφεδάκι του, αδειάζει τις τσέπες του ψάχνοντας να βρει αναπτήρα. Τελικά ανάβει από το γκαζάκι και ζητάει να ακούσει τη Κάρμινα Μπουράνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=CO7mUbbpwo0#t=2112