 |
| Η σκηνή της αναμέτρησης των εξεγερμένων με την "ασφάλεια" του τρένου ήταν κορυφαία. |
13 Μαΐου 2014
Snowpiercer (2013)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
|
| Η σκηνή της αναμέτρησης των εξεγερμένων με την "ασφάλεια" του τρένου ήταν κορυφαία. |
Μια αλληγορική δημιουργία, ένα φουτουριστικό έπος που με όχημα τη δράση, στοχεύει σε ένα μελετημένο κοινωνικό-πολιτικό σχόλιο. Ένα καινούριο «Matrix».
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω δει όλες τις ταινίες του Μπονγκ Τζουν – Χο, η καλύτερή μου παραμένει το «Mother», μου άρεσε πολύ φυσικά και το «Memories Of Murder» αλλά και το «Barking Dogs Never Bite» μια κωμωδία που ακόμα δεν την έχει ανακαλύψει το δυτικό κοινό. Το «Host» ήταν blockbuster οπότε δεν τρελάθηκα αλλά αν το συγκρίνω με τα υπόλοιπα του είδους του, είναι πολύ καλό. Πιστεύω όμως ότι με το «Snowpiercer» ανοίχτηκε σε ένα σινεμά που του πάει. Θα τολμούσα να πω ότι βλέπω τρομερές ομοιότητες με το έργο του Τέρι Γκίλιαμ. Όχι μόνο στην αισθητική (δεν πιστεύω ότι ήταν τυχαία η επιλογή του ονόματος Γκίλιαμ) και στην διαμάχη με τα στούντιο για το τελικό κατ στην ταινία του αλλά και επειδή πλησιάζει τον θεατή με τον ίδιο τρόπο. Πανέμορφες εικαστικά ταινίες, με ανατρεπτικό χαρακτήρα αλλά όχι με δυσνόητες αλληγορίες. Ταινίες που είναι ανοιχτές στο ευρύ κοινό. Ελπίζω να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο στην καριέρα του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑισθητικά το βρήκα εξαιρετικό, αρχίζει μαύρο και τελειώνει άσπρο, ενδιάμεσα περνάει από ολόκληρη την χρωματική παλέτα.Τι δεν μου άρεσε; Προς το τέλος αποδείχτηκε λίγο φλύαρο. Όλη ταινία οδηγούσε σε ένα πιο εντυπωσιακό σκηνοθετικά φινάλε. Ήθελα ένα πιο μεγάλο σοκ. Ίσως αν δεν έψαχναν τα παιδάκια από την αρχή να μην το περίμενα να με σόκαρε περισσότερο και να ήμουν πιο ευχαριστημένος τώρα. Επίσης, κάποιες σεναριακές ανακρίβειες ήταν εύκολα αντιληπτές αλλά με τις ξεπέρναγες με καλή διάθεση.
ΧΩΡΙΣ ΣΠΟΪΛΕΡ-------
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι πολιτικά τοποθετημένη, αποφεύγει τα μεγάλα λόγια και τις εύκολες λύσεις, έχει πολιτικό μήνυμα αλλά σου δίνει την ευχέρεια να το αγνοήσεις. Παρουσιάζει σε μικρογραφία μια ολιγαρχική κοινωνία, οργανωμένη βάσει των ταξικών διαφορών και οικοδομημένη πάνω στη βία. Στο τελευταίο βαγόνι ζουν οι πειθήνιοι “εργάτες”, τα “αφεντικά” τους επιβάλουν τάξη και πειθαρχεία στους κανόνες. Η εξέγερση είναι αναμενόμενη. Μόνο που η συνέχεια της αιματοβαμμένης εξέγερσης δεν είναι η ιδεατή. Οι εργάτες θυσιάζουν τα πάντα για να φτάσει ο ηγέτης τους στην κορυφή, στην μύτη του τρένου. Κι αν φτάσει θα πρέπει να «αλλάξει» το κεφάλι και να πάρει αυτός την εξουσία. Ακόμα κι έτσι, μακροσκοπικά έχει αποτύχει αφού το τρένο θα μεταβεί σε μια άλλη δικτατορία αλλά πάλι δικτατορία. Άρα, πρέπει να αναζητήσει τη λύση αλλού, αυτό προτείνει κι ο Μπονγκ Τζουν – Χο. Αντιλαμβάνεται την ματαιότητα αυτού του “πολέμου” και ευελπιστεί σε μια ακόμη μεγαλύτερη αλλαγή, σε έναν δίκαιο κόσμο χωρίς «βαγόνια».
ΜΕ ΣΠΟΪΛΕΡ---------
Το τρένο, σώζει κάποιους ανθρώπους από την καταστροφή, ταυτόχρονα σώζει και τις δομές της κοινωνία του Δυτικού πολιτισμού. Αυτή την κοινωνία καταστρέφει ο Κορεάτης στο τέλος της ταινίας του, και με το λευκό χρώμα του περιβάλλοντος αλλά και την ύπαρξη ζωής έξω από το τρένο, κλείνει ελπιδοφόρα την ταινία του.