Haute tension (2003)

***1/2
(«High Tension», «Υπερένταση»)
Σπλατεριά με έντονα στοιχεία θρίλερ. Μπορεί να ακολουθεί πιστά τα κλισέ του είδους και να έχει μια τεράστια τρύπα στο σενάριο, όμως είναι πολύ καλά γυρισμένη και κυρίως διατηρεί πολύ έντονα το στοιχείο της έκπληξης (η πρωταγωνίστρια επιτηδευμένα είναι τόσο αδιάφορη και αναίσθητη σε ότι συμβαίνει γύρω της). 

Εξαιρετικός ως μακελάρης ο Φιλίπ Ναχόν («Seul contre tous») και μία από τις καλύτερες εισόδους “κακού” που έχω δει σε ταινία.

Και στις αντίστοιχες αμερικάνικες έχει βυζάκια και κωλαράκια πριν ξεκινήσει το μακελειό, μόνο που εδώ γίνεται πολύ πιο διακριτικά και χαμηλότονα.

 

Follow @CineTwts

Seven Psychopaths (2012)

****

Εξαιρετική κωμωδία. Δύο στα δύο για τον Μάρτιν Μακντόνα («In Bruges»), ένας νέος κινηματογραφικός μύθος γεννιέται. Παρότι όλοι οι ηθοποιοί ήταν πολύ καλοί, ο Σαμ Ρόκγουελ και βεβαίως ο Κρίστοφερ Γουόκεν έκλεψαν την παράσταση.

Follow @CineTwts

Holy Motors (2012)

****

Ένας συνδυασμός των εξωπραγματικών εικόνων του Γιοντορόφσκι και της αινιγματικής ατμόσφαιρας του Λiντς, με θέμα την κινηματογραφική εμπειρία - τη δύναμη του σινεμά. Τι νιώθεις, τι βλέπεις όταν μπαίνεις στο σινεμά; Αυτό προσπαθεί να απαντήσει ο Λέος Καράξ («Οι Εραστές Της Γέφυρας») σε μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.

Follow @CineTwts

A Good Year (2006)

**1/2

Ρομαντική κομεντί, στρωτή, καλογυρισμένη, με ικανοποιητικές ερμηνείες. Χωρίς εκπλήξεις, χωρίς κάτι ιδιαίτερο, χωρίς κάτι που να την  ξεχωρίσει από την προηγούμενη ή την επόμενη που θα δεις (εκτός κι αν ανατριχιάζεις από ηδονή όταν βλέπεις τον Ράσελ Κρόου να μιλάει γαλλικά).

Follow @CineTwts

Ρεμπέτικο (1983)

***1/2

Ένα κομμάτι της πρόσφατης Ιστορίας της Ελλάδας (από το 1920 έως το 1960), μέσα από τα μάτια της ΜαρίκαςΝίνου, τραγουδίστριας που έζησε και πέθανε εκείνα τα χρόνια. Ο Μάρκος Βαμβακάρης στην αυτοβιογραφία του απεικονίζει την Αθήνα και τον Πειραιά έτσι ακριβώς όπως και ο Κώστας Φέρρης στο «Ρεμπέτικο», φαντάζομαι λοιπόν ότι αυτή η “εικόνα” είναι πολύ κοντά στην πραγματικότητα. Εξαιρετικά τα τραγούδια του Σταύρου Ξαρχάκου.

Follow @CineTwts

Intruders (2011)

**

Θρίλερ τρόμου. Σε κρατάει σε αγωνία μέχρι το τέλος, όπου απλά παίρνει την αναμενόμενη τροπή (“ο μπάτλερ είναι ο δολοφόνος”) δίνει και μια επιστημονική εξήγηση (πρέπει να γίνει πιστευτή γιατί είναι επιστημονική) και τελειώνει αφήνοντας τους πάντες “χαρούμενους”.

Follow @CineTwts

Jack Goes Boating (2010)

****

Σύγχρονο δράμα, αρκετά θεατρικό, με εκπληκτικές ερμηνείες και εξαιρετικούς διαλόγους. Κάτι μεταξύ «Carnage» και «Festen». Μου κάνει τρομερή εντύπωση πως και δεν την έχουν ανακαλύψει ακόμα οι έλληνες σινεφίλ.

Follow @CineTwts