Children Of Heaven (1997)

(«Τα Παιδιά Του Παραδείσου», «Bacheha-Ye aseman»)
Σε αιχμαλωτίζει στο ρυθμό της, σε επιστρέφει στην παιδική σου ηλικία όπου μια αποβολή από το σχολείο φαντάζει ανεπανόρθωτη ζημιά. Ταυτόχρονα θίγει ζητήματα κοινωνικής ανισότητας χωρίς όμως να τα προτάσσει ως εμπόδιο στην ομαλότητα της καθημερινότητας. Φτωχοί άνθρωποι διατηρούν την αξιοπρέπειά τους παρά τις αντιξοότητες που τους επιφυλάσσει η ζωή. Παρόλο το απλοϊκό σενάριο, η αθωότητα και η τρυφερή φύση των παιδιών είναι που συγκινεί και συναρπάζει. 

Έχασε το ξενόγλωσσο όσκαρ από το «Η Ζωή Είναι Ωραία» του Μπενίνι.

Follow @CineTwts

Soapdish (1991)

Αυτός είναι ο ορισμός της διασκεδαστικής ταινίας, ακόμα κι αν δεν πιάσεις όλα τα αστεία (πολλά είναι εσωτερικά από το χώρο της τοτινής σόουμπιζ), ακόμα κι αν δεν πρόλαβες την "παλιά" τηλεόραση (δες τη σημερινή ελληνική), θα γελάσεις με τα γκαγκς και τη περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Ονοματάρες της εποχής γεμίζουν κάθε πλάνο.

Follow @CineTwts

The Brothers Grimsby (2016)

(«Πρακτοράτζα»)
Ο Σάσα Μπάρον Κοέν, άνοιξε την κατάψυξή του και σέρβιρε ό,τι αστείο του είχε ξεμείνει. Μακριά από τον καλό του εαυτό με ετοιματζίδικες ατάκες και προβλέψιμο χιούμορ. Με ξένισε το πάντρεμα ταινίας δράσης με χυδαίο χιούμορ. Δεν μπορούσα να απολαύσω ούτε το ένα ούτε το άλλο. Προφανώς έχει τις στιγμές του αλλά στο τέλος της μέρας το αφήνεις να ξεχαστεί. 

Follow @CineTwts

Popstar: Never Stop Never Stopping (2016)

(«Popstar: Και δεν τον σταματάει τίποτα»)

Κωμωδία μετρίου αναστήματος, σαρκάζει τους σημερινούς ποπσταρς και φυσικά θα ξεχαστεί (μαζί τους) πολύ γρήγορα. Γέλασα μια δυο φορές, προς το τέλος το έτρεξα κιόλας, σκεφτόμουν την επόμενη ταινία που θα δω. 

Follow @CineTwts

The House Of Yes (1997)

(«Το Σπίτι Της Σιωπής»)
Οικογενειακό δράμα βασισμένο σε βιτριολικούς διαλόγους. Μεταφορά θεατρικού έργου, κάτι που πολλές φορές γίνεται άκομψα αντιληπτό. Στο πρώτο μέρος είναι σχετικά αδιάφορο και λίγο ψυχοπλακωτικό. Φυσικά και το δεύτερο μέρος είναι ψυχοπλακωτικό αλλά σε συνδυασμό με μια διαστροφή που εμένα μου κεντρίζει το ενδιαφέρον.  

Follow @CineTwts

Sausage Party (2016)

(«Πάρτυ με Λουκάνικα»)

Βρώμικο κι ανώριμο χιούμορ, θα έπρεπε να μου αρέσει αλλά δεν. Έχει τις στιγμές του δεν λέω, σίγουρα κρατάω το οργιαστικό φινάλε. Ίσως η πολύ “παιδική” αισθητική του animation με κράτησε εκτός κλίματος. 

Follow @CineTwts

Μικρά Αγγλία (2013)

Κι ενώ για δύο ώρες μας δείχνει τα γεφυράκια της Άνδρου και πως κάνουν βου βου τα κύματα, ξαφνικά σου σκάει μια σκαμπίλα και μένεις με την τρίχα κάγκελο. Από τη συγκεκριμένη σεκάνς κι έπειτα ταινία μετατρέπεται σε στιβαρό δράμα χαρακτήρων και σε κοπανάει στον τοίχο. Εξαιρετική παραγωγή, ξένη για τα δικά μας δεδομένα. Αψεγάδιαστη σκηνοθεσία που παρόλο τον ακαδημαϊσμό της, βρυχάται συναισθημάτων και συγκλονίζει. Αυτό είναι σινεμά. 

Μεγάλο, τεράστιο σεβασμό στην ερμηνεία των τριών ηθοποιήνων.

 

Follow @CineTwts

Slow West (2015)

Γουεστερντί. Ανεκπλήρωτος έρωτας στο φαρ ουέστ. Με κέρδισε το ταπεινό του χιούμορ, αυτό που υπάρχει αλλά φοβάται να εκδηλωθεί. Με κέρδισαν γενικότερα οι ήπιοι τόνοι του, η έλλειψη σοβαροφάνειας και ο σεβασμός που δείχνει στα κινηματογραφικά είδη που αποφασίζει να ανακατέψει. Σχετικά πρωτότυπο και το σενάριο. Παίζει κι ο αγαπημένος μου Μπεν Μέντελσον. Τι άλλο να ζητήσω;

Follow @CineTwts

Theeb (2014)

(«O Λύκος Της Ερήμου»)

Η άγαρμπη ενηλικίωση ενός πιτσιρικά σε έναν κόσμο που οι πέτρες βράζουν και η ζωή είναι συνέπεια των καιρικών συνθηκών. Ενώ τα πράγματα φαίνονται στάσιμα, συνεχώς υπάρχουν διεργασίες και ζυμώσεις που αλλάζουν τις συναισθηματικές -αλλά και φυσικές- ισορροπίες μεταξύ των ηρώων, με το θάνατο να υπάρχει πάντα ως ενδεχόμενο.

Follow @CineTwts

Mustang (2015)

(«Ατίθασες»)
Το βαρέθηκα στην αρχή, με απώθησε η τηλεοπτική αισθητική του. Με τη βία είδα μέχρι τη μέση, από εκεί και κάτω του βγάζω το καπέλο. Σεναριακά και σκηνοθετικά, σε κερδίζει με μια απλή ιστορία που όμως δεν κωλώνει να τα πει. Το ανακάτεμα του «νέου» και του «παλαιού» τρόπου ζωής όπως γίνεται αντιληπτό στην τουρκική επαρχεία, είναι η κύρια θεματολογία που απασχολεί την σκηνοθέτιδα, όπως και τις περισσότερες ταινίες του Σεϊλάν (ο πιο επιφανής Τούρκος σκηνοθέτης). 

Follow @CineTwts

Blue Jasmine (2013)

("Θλιμμένη Τζάσμιν")
Και η "Θλιμμένη Γιασμίν" ανήκει σε αυτή την πολυγραφότατη αλλά μέτρια καλλιτεχνικά περίοδο του Γούντι Άλλεν. Εννοεί ένα κάποιο χιούμορ βάζοντας την αντιπαθέστατη ηρωίδα του σε κωμικές καταστάσεις αλλά αποτυγχάνει, παρόλες τις φιλότιμες προσπάθειες της Κέιτ Μπλάνσετ. Ούτε μια έξυπνη ατάκα να πάρει ο διάολος;

Follow @CineTwts

Love Me If You Dare (2003)

(«Jeux d’Enfants», «Αγάπε Με Αν Τολμάς»)

Είμαι χαζός για ρομαντικές ταινίες. Λίγο αρρώστια, λίγο παράνοια να βγάζουν και με κέρδισε. Η συγκεκριμένη τα έχει αυτά συν μπόλικους συναισθηματισμούς, συν γαλλικό (χονδροειδές) χιούμορ. Κακώς συγκρίθηκε με την «Αμελί» (παρότι υπάρχουν κοινά χαρακτηριστικά), τούτη είναι πολύ πιο σκοτεινή. Η Κοτιγιάρ δεν είναι μόνο κουκλάρα αλλά και πολύ εκφραστική ηθοποιός.

Are you game?

Follow @CineTwts

Buzzard (2014)

Περίμενα να γυρίσω σπίτι για να δω το Buzzard. Είχα συμπαθήσει πολύ τον ήρωα,  νευρικός, κακός, αχώνευτος, χωρίς φίλους και χωρίς γκομενιλίκια. Μέχρι το τελευταίο μισάωρο το καταευχαριστήθηκα, μετά έκανε μια εσωστρεφή καταθλιπτική βουτιά και το έχασε. Ξύπνησα στενοχωρημένος.

Follow @CineTwts

La Migliore Offerta (2013)

(«The Best Offer», «Το Τέλειο Χτύπημα»)

Τα έξυπνα θρίλερ μυστηρίου, σε οδηγούν σε μια προβλέψιμη κινηματογραφική σύμβαση ώστε να μην περιμένεις την ανατροπή και να σε εκπλήξουν ευχάριστα. Σε αυτή την περίπτωση συνέβη το ανάποδο, οδηγούμαστε στο προβλέψιμο φινάλε περιμένοντας την ανατροπή και …μένουμε με την “ανατροπή” στο χέρι. Ομολογουμένως, στη διαδρομή για το φινάλε είχε στοιχεία που με κράτησαν αλλά δεν ήταν αρκετά για να μην απογοητευτώ (ξανά) από τον αδιάφορο Τορνατόρε. 

Follow @CineTwts

Anomalisa (2015)

Όταν όλα τα πρόσωπα είναι ίδια, μια ανωμαλία είναι που κάνει τη διαφορά. Μου άρεσε η γενικότερη ονειρική αλλά αγχωτική ατμόσφαιρα, μου άρεσαν δυο τρεις σκηνές μεμονωμένα αλλά συνολικά δεν με ενθουσίασε. Σίγουρα  σηκώνει πολλή συζήτηση. Ίσως την ερωτευτώ την τέταρτη φορά που τη δω. 

Σε σαράντα χρόνια απο τώρα θα παραμένει φρέσκια και γεμάτη νοήματα. 

Follow @CineTwts

Lost River (2014)

Πρόκειται για το ντεμπούτο του Ράιαν Γκόσλινγκ που αφήνει υποσχέσεις αλλά δεν εντυπωσιάζει. Κάπου στη μέση, έχει ένα μισάωρο παραμυθένιο, στυλιζαρισμένο κι ενδιαφέρον. Η πρώτη ώρα όμως κινείται σε μέτρια επίπεδα, όπως και το τελευταίο δεκάλεπτο που λύνεται το μυστήριο και κορυφώνεται το δράμα. Υποψιν, μου τη σπάει η φάτσα του Γκόσλινγκ. Υποψιν#2, λατρεύω τον Μέντελσον (έχω βαρεθεί να το γράφω) και την Εύα Μέντες, την πιο όμορφη ηθοποιό, oπότε κάπως εξισορρόπησε.

Follow @CineTwts

Bad Timing (1980)

(«Η Δύναμη Της Σάρκας»)
Οι αντρικές εμμονές και ανασφάλειες σε μια τόσο οικία ιστορία που νομίζεις ότι γράφτηκε για εσένα (αν έχεις περάσει από άσχημο χωρισμό). Το μοντάζ και η σκηνοθεσία εξυπηρετούν παραδειγματικά την αφήγηση. Εκπληκτικό το φινάλε, πολύ καλή επιλογή τραγουδιών αλλά και το πρωτότυπο μουσικό θέμα του Ρίτσαρντ Χάρτλεϊ. Η Τερέζα Ράσελ είναι κολασμένα σέξυ και ο σκηνοθέτης της προσθέτει επιπλέον ερωτισμό με τα πλάνα που της χαρίζει. Παρότι σκοτεινό και δύσπεπτο είναι σίγουρα από τα καλύτερα φιλμ του του Νίκολας Ρεγκ. 

Καύλα και ζήλεια.

 

Follow @CineTwts