La Classe Operaia Va In Paradiso (1971)

**1/2
(«Lulu The Tool», «Η Εργατική Τάξη Πάει Στον Παράδεισο»)
Ο Λούλου είναι ο καλύτερος εργάτης της φάμπρικας, όταν όμως υποστεί εργατικό ατύχημα η διοίκηση θα τον ξεχάσει, το ίδιο θα κάνει και το νεοσυσταθέν συνδικάτο αφού πρώτα τον φέρει αντιμέτωπο με τους “μηχανικούς”. Η προσπάθειά των εργατών να επαναστατήσουν, να απεργήσουν για να διεκδικήσουν τα αυταπόδεικτα δικαιώματά τους. Χρυσός Φοίνικας στις Κάνες.

Follow @CineTwts

Death Wish (1974)

**1/2
(«Ο Εκδικητής Της Νύχτας»)
Γερασμένη ταινία δράσης, με μια σκληρή σκηνή βιασμού, που την βοήθησε να αποκτήσει το καλτ στάτους για το οποίο φημίζεται. Ο Τσαρλς Μπρόνσον στον ρόλο της καριέρας του, πολεμά μόνος του την εγκληματικότητα της Νέας Υόρκης. Καλό ηθοποιό δεν τον λες αλλά η παρουσία του μαγνητίζει τον θεατή και γεμίζει την οθόνη. Από τους πιο ενοχλητικούς χαρακτήρες στην ιστορία του σινεμά ο “γαμπρός” του Τσαρλς Μπρόνσον που τον φωνάζει συνέχεια «μπαμπά».  

Follow @CineTwts

Amour (2012)

***1/2
(«Αγάπη»)
Η πιο προσβάσιμη ταινία του Μίκαελ Χάνεκε. Ασυνήθιστα ομαλή συγκριτικά με την υπόλοιπη φιλμογραφία του. Οι προβληματισμοί του είναι ξεκάθαροι, οι μεταφορές του απλοϊκές, δεν έχει γρίφους ούτε εκπλήξεις. Ακολουθεί την πεπατημένη. Εξαιρετικές ερμηνείες από τους ογδοντάρηδες Ζαν Λουί Τρεντινιάν και Εμανουέλ Ριβά.

Follow @CineTwts

Το Λιβάδι Που Δακρύζει (2004)

****
(«The Weeping Meadow») 

Μια σύντομη ματιά (κοντά στις 3 ώρες) στην Ιστορία της Ελλάδας του πρώτου μισού του προηγούμενου αιώνα (1919-1949). Μέτριο σενάριο, επιδερμική καταγραφή γεγονότων χωρίς προβληματισμό ή εμβάθυνση. Πραγματικά βαρέθηκα στην πρώτη ώρα, το μόνο που με κράταγε ήταν η λεπτομερέστατη αναπαράσταση εκείνης της εποχής. Από τη δεύτερη ώρα και μετά όμως ο τύπος έκανε παπάδες, έφτιαξε εικόνες εξαιρετικής ομορφιάς που δεν θα τις ξεχάσεις εύκολα. Χωρίς υπερβολές, ο Αγγελόπουλος είναι ο μοναδικός σκηνοθέτης που βγήκε από αυτή τη χώρα και μπορεί να σταθεί δίπλα στα ιερά τέρατα του κινηματογράφου χωρίς να υπολείπεται σε τίποτα.

Follow @CineTwts

Le Prénom (2012)

****
(«What's in a Name», «Για όλα φταίει τ’ όνομά σου»)
Ταινία διαλόγου. Ξεδιπλώνει τη γαλλική κουλτούρα και σατιρίζει μικροαστικά κολλήματα και ηθικούς φραγμούς διανοούμενων και ψευτοδιανοούμενων πολιτικοποιημένων με καυστικό χιούμορ. Τσακωμός, γέλιο, ανατροπή και ξανά από την αρχή μέχρι το ολίγον αλαφρύ φινάλε.

Follow @CineTwts

Ο Αρσιβαρίστας Και Ο Άγγελος (2008)

**

Το πρώτο 10λεπτο – 15λεπτο ξεκινάει πολύ καλά. Αναπαριστώντας διήγημα του Παπαδιαμάντη, λαογραφεί τη Νίσυρο με πολύ προσεγμένη δουλειά. Μετά μπαίνουμε κάπως απότομα στο στόρι που δυστυχώς δεν επανέρχεται ποτέ σε αυτό το επίπεδο. Αδύναμο σενάριο, αδύναμες ερμηνείες και τα κουλουβάχατα της Ιστορίας. Το φινάλε είχε μια δυναμική που οφείλω να αναγνωρίσω. 

Χωρίς κανέναν λόγο η Κλαούντια Ζαραφωνίτου εμφανίζεται γυμνή κι εγώ χωρίς κανέναν λόγο αποφάσισα να το αναπαράγω.

Follow @CineTwts