Alle Anderen (2009)

(«Όλοι Οι Άλλοι», «Everyone Else»)
Ρομαντικό δράμα. Αγαπιούνται; Δεν αγαπιούνται; Ποσώς μ’ ενδιαφέρει. Κάθε φορά που άλλαζε σκηνή, ήλπιζα να μπει ένας κλόουν με τσεκούρι μες στο σπίτι να τους σφάξει μπας και αποκτήσει ενδιαφέρον η ταινία.
 

Όσο κι αν μου άρεσε η παρουσία της Birgit Minichmayr, δεν αρκούσε.

Follow @CineTwts

El Castillo De La Pureza (1973)

(«Το Κάστρο Της Αγνότητας»)
Κοινωνικό δράμα. Δεν είναι το τυπικό παράδειγμα κοινωνικού δράματος, από μόνο του το θέμα της είναι αρκετά πρωτότυπο και ο σκηνοθέτης το χειρίζεται με αρκετή τόλμη για την εποχή του. Παρόλα αυτά, ο πατέρας παρουσιάζεται ως ένας οποιοσδήποτε, δεν με πείθει για την ιδιαιτερότητά του. Αλληγορικά αν το δεις, έχει αρκετό ζουμί η ιστορία.

Follow @CineTwts

Idi i Smotri (1985)

(«Come And See», «Έλα Να Δεις»)
Αντιπολεμικό δράμα. Μου πάγωσε την ψυχή. Συγκλονιστική εμπειρία. Ξεκαθαρίζει μια για πάντα ότι δεν υπάρχει κάτι ανθρώπινο στον πόλεμο παρά μόνο το ένστικτο του κτήνους. Κάπου διάβασα ότι ο ήρωας χάνει την αθωότητά του. Όχι, ο θεατής χάνει την αθωότητά του, ο ήρωας βουτάει σε ένα λάκκο με σκατά και κάνει και μακροβούτι. Θα πρότεινα να εξαντλήσεις πρώτα όλα τα υπόλοιπα καλά αντιπολεμικά φιλμ και μετά να δεις αυτό, διότι μετά από αυτό δεν θα αξίζει να δεις κάτι άλλο.

Μου παγωσε την ψυχή.

Follow @CineTwts

Ο Εχθρός Μου (2013)

(«The Enemy Within»)
Τέτοιου είδους ταινίες λείπουν από την ελληνική ταινιοθήκη. Σκληρό θρίλερ, με έντονο σασπένς, πάντα προσγειωμένο στην ελληνική πραγματικότητα. Φέρνει τον ήρωα αντιμέτωπο με ηθικά διλλήματα και τον αφήνει να πάρει τον δικό το δρόμο. Εκτίμησα πολύ τους μετρημένους διαλόγους και την εξαιρετική ερμηνεία του Μανώλη Μαυροματάκη ο οποίος ήταν ιδανική επιλογή για τον ρόλο. 

Φωτογραφία της ελληνικής οικογένειας.

Follow @CineTwts