Θρίλερ μυστηρίου. Θα το ανέφερα
κι ως «οικογενειακό θρίλερ» αλλά φοβάμαι ότι ο προσδιορισμός, δεν θα γινόταν
αντιληπτός από όλους. Κλινικά καθαρή ατμόσφαιρα, συμμετρικά πλάνα, αρρωστημένα
ερωτηματικά και φινάλε που σοκάρει.
Με εκνεύρισε αρκετά, λίγο πριν το φινάλε. Έβγαλε στη φόρα όλα τα μικροαστικά, συντηρητικά ένστικτά μου. Αρχικά χάρηκα με την κατάληξη, μέχρι που το σκέφτηκα και δεύτερη φορά. Και τρίτη.
Τόσα χρόνια γκρίνιαζα (όχι μόνος) που στην Ελλάδα δεν γυρίσουν σύγχρονες ταινίες, ζήλευα μικρές ευρωπαϊκές χώρες που μια στο τόσο έβγαζαν μια αξιόλογη ταινία κι έλεγα εμείς γιατί να μην μπορούμε; Ορίστε λοιπόν, μπορούμε. Η επιτυχία του Αβρανά είναι επιτυχία όλου του ελληνικού κινηματογράφου. Η υπονόμευσή της, απλώς επιβεβαιώνει τον χρυσό κανόνα που θέλει τον Έλληνα να απαξιώνει κάθε τι Ελληνικό. Αντικειμενικά είναι η καλύτερη ελληνική ταινία μετά (χρονικά) τον «Κυνόδοντα» (γαμώτο, ορκίστηκα να μην κάνω αναφορά).
Έχει ενδιαφέρον φυσικά το γεγονός ότι ο «Κυνόδοντας» (φτου!) ήταν η ταινία ναυαρχίδα των “ομιχλιστών” ενάντια στην παλιά φρουρά διαπλοκής των κρατικών βραβείων που τότε (το 2008 δηλαδή) συμπτωματικά τα είχε σαρώσει ο Αβρανάς με το ντεμπούτο του, «Without» αλλά δεν βρήκε ποτέ διανομή. Ο Λάνθιμος τότε δεν έδωσε την ταινία του στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης αλλά προτίμησε να κάνει πρεμιέρα στις Κάννες.
Μια τελευταία παρατήρηση. Διαφωνώ με την άποψη ότι το «Miss Violence» είναι απομακρυσμένο από την σύγχρονη ελληνική κοινωνία και τα προβλήματά της, άρα δεν είναι καλό. Ο Αβρανάς κάνει σαφές ότι στην ταινία του δεν ακουμπάει την ελληνική κοινωνία ή τα προβλήματά της και την τοποθετεί κάπου, κάποτε. Αυτό δεν είναι κατακριτέο.
Αν κατάλαβα καλά, εννοείς ότι το θέμα που διαπραγματευεται η ταινία συμβαινει στην Ελλάδα. Δεν διαφωνώ καθόλου. Εννοουσα όμως ότι το πρόβλημα δεν είνια αμιγώς ελληνικό κι ο Αβρανάς δεν το τοποθετεί συγκεκριμένα στην Ελλάδα του σήμερα.
Με εκνεύρισε αρκετά, λίγο πριν το φινάλε. Έβγαλε στη φόρα όλα τα μικροαστικά, συντηρητικά ένστικτά μου. Αρχικά χάρηκα με την κατάληξη, μέχρι που το σκέφτηκα και δεύτερη φορά. Και τρίτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤόσα χρόνια γκρίνιαζα (όχι μόνος) που στην Ελλάδα δεν γυρίσουν σύγχρονες ταινίες, ζήλευα μικρές ευρωπαϊκές χώρες που μια στο τόσο έβγαζαν μια αξιόλογη ταινία κι έλεγα εμείς γιατί να μην μπορούμε; Ορίστε λοιπόν, μπορούμε. Η επιτυχία του Αβρανά είναι επιτυχία όλου του ελληνικού κινηματογράφου. Η υπονόμευσή της, απλώς επιβεβαιώνει τον χρυσό κανόνα που θέλει τον Έλληνα να απαξιώνει κάθε τι Ελληνικό. Αντικειμενικά είναι η καλύτερη ελληνική ταινία μετά (χρονικά) τον «Κυνόδοντα» (γαμώτο, ορκίστηκα να μην κάνω αναφορά).
Έχει ενδιαφέρον φυσικά το γεγονός ότι ο «Κυνόδοντας» (φτου!) ήταν η ταινία ναυαρχίδα των “ομιχλιστών” ενάντια στην παλιά φρουρά διαπλοκής των κρατικών βραβείων που τότε (το 2008 δηλαδή) συμπτωματικά τα είχε σαρώσει ο Αβρανάς με το ντεμπούτο του, «Without» αλλά δεν βρήκε ποτέ διανομή. Ο Λάνθιμος τότε δεν έδωσε την ταινία του στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης αλλά προτίμησε να κάνει πρεμιέρα στις Κάννες.
Μια τελευταία παρατήρηση. Διαφωνώ με την άποψη ότι το «Miss Violence» είναι απομακρυσμένο από την σύγχρονη ελληνική κοινωνία και τα προβλήματά της, άρα δεν είναι καλό. Ο Αβρανάς κάνει σαφές ότι στην ταινία του δεν ακουμπάει την ελληνική κοινωνία ή τα προβλήματά της και την τοποθετεί κάπου, κάποτε. Αυτό δεν είναι κατακριτέο.
απομακρυσμένο; συατυχώς, κα.θό.λου. μην νομίζετε ότι δεν συμβαίνουν. δεν είναι καν, σπάνια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν κατάλαβα καλά, εννοείς ότι το θέμα που διαπραγματευεται η ταινία συμβαινει στην Ελλάδα. Δεν διαφωνώ καθόλου. Εννοουσα όμως ότι το πρόβλημα δεν είνια αμιγώς ελληνικό κι ο Αβρανάς δεν το τοποθετεί συγκεκριμένα στην Ελλάδα του σήμερα.
Διαγραφή