Dream Home (2010)

(«Wai Dor Lei Ah Yut Ho»)
Κοινωνικά ευαισθητοποιημένο σπλάτερ. Ένα κορίτσι προσπαθεί να τα φέρει βόλτα αλλά την πνίγουν τα έξοδα των δικών της ανθρώπων, έτσι αναγκάζεται να το ρίξει στα ξανθοπουλικά μακελέματα. Υπερβίαιο, χωρίς προφανή λόγο με αποτέλεσμα να χάνει το στόρι προς όφελος της καφρίλας.

Follow @CineTwts

Fruitvale Station (2013)

(«Μια Στάση Πριν Το Τέλος»)
Πολιτικό δράμα. Ένα αληθινό περιστατικό που συντάραξε την Αμερική το 2009. Σε χαμηλούς τόνους, υπεύθυνα και με αξιοπρέπεια θίγει το θέμα της ταξικής και ρατσιστικής βίας των αστυνομικών που συνήθως μένει ατιμώρητη. Παρότι συμφωνώ με την θεματολογία, με έχασε από τον τρόπο που στήθηκε, βρήκα ξεπερασμένη τη δραματοποίηση των γεγονότων. 

Χαίρομαι που το "μαύρο" σινεμά αποκτάει καινούριους δημιουργούς.

Follow @CineTwts

Ματζουράνα (2013)

Ψυχολογικό θρίλερ. Επιφανειακοί χαρακτήρες, αναμενόμενη πλοκή, άνευρη σκηνοθεσία, νωχελικός ρυθμός, πρόχειρο μοντάζ, ερμηνείες ελληνικής (ή τούρκικης;) τηλεοπτικής σειράς και για φινάλε ένας γλυκερός μελοδραματισμός κι εύκολες απαντήσεις.

Follow @CineTwts

Τα Χρονικά Του Δρακοφοίνικα: Αδάμαστος (2013)

(«The Dragonphoenix Chronicles: Indomitable»)
Μια πολύ καλή προσπάθεια σε ένα από τα πιο ακριβά -άρα και δύσκολα- είδη κινηματογράφου, αυτό της επικής φαντασίας. Το μεγαλύτερό της ατού πέρα από την όρεξη και το μεράκι όλης της παραγωγής, ήταν η ικανότητα του σκηνοθέτη Θάνου Κερμίτση να προβλέψει και να καλύψει πετυχημένα τις αδυναμίες της παραγωγής.

Follow @CineTwts

The Act Of Killing (2012)

(«Η Πράξη Του Φόνου»)
Ντοκιμαντέρ για τις θηριωδίες του πραξικοπήματος του 1965 στην Ινδονησία. Η διαφορά του με τα υπόλοιπα ντοκιμαντέρ είναι ότι οι ίδιοι οι θύτες διηγούνται τις πράξεις τους, χωρίς να έχουν τίποτα να φοβηθούν, αφού όχι μόνο έμειναν ατιμώρητοι αλλά βρίσκονται και στην εξουσία.

Με την υποστήριξη δύο τεράστιων ονομάτων στο χώρο του ντοκιμαντέρ, του Βέρνερ Χέρτζογκ
και του Έρολ Μόρις που επιμελήθηκαν της παραγωγής.

Follow @CineTwts