(«Όλα Χάθηκαν»)
Μια υποδειγματική ερμηνεία από τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ σε μια ταινία που ουσιαστικά στηρίζεται στην παρουσία του. Το σενάριο περιστρέφεται γύρω από τη θεματική της πάλης του ανθρώπου με την φύση και του ενστίκτου της επιβίωσης. Μέσα στις τεράστιες σιωπές του ωκεανού, πάντα κάτι συμβαίνει για να σου κρατήσει την προσοχή, να σε ρουφήξει μέχρι την επόμενη σκηνή.
Μια υποδειγματική ερμηνεία από τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ σε μια ταινία που ουσιαστικά στηρίζεται στην παρουσία του. Το σενάριο περιστρέφεται γύρω από τη θεματική της πάλης του ανθρώπου με την φύση και του ενστίκτου της επιβίωσης. Μέσα στις τεράστιες σιωπές του ωκεανού, πάντα κάτι συμβαίνει για να σου κρατήσει την προσοχή, να σε ρουφήξει μέχρι την επόμενη σκηνή.
 |
|
Η σκηνή που το
παλικάρι μας, ξυρίζεται πριν τη μπόρα. Όλα τα λεφτά.
|
Μπορεί η ταινία να ακούγεται αδιάφορη αλλά δεν είναι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔώσε βάση και στο φινάλε, νόμιζα κι εγώ ότι είναι ξεκάθαρο αλλά τελικά ο καθένας βλέπει τη δική του αλήθεια.
Είναι από αυτές τις ταινίες που σαν σινεφίλ, θα τις δεις. Σήμερα, αύριο, κάποια στιγμή θα την δεις. Δες την τώρα που είναι φρέσκια και συζητιέται.
Ελάχιστη μουσική συνοδεία, τεράστιες σιωπές που μόνο μια φορά θα σπάσει ο Ρέντφορντ με τη φωνή του να ακούγεται λες και βγαίνει για πρώτη φορά.
Μου έμεινε και η σκηνή που ξυρίζεται. Αφού έχει δει την μπόρα που έρχεται, επειδή ξέρει τι αγγούρι θα φάει, ξυρίζεται μια τελευταία φορά.
Η εμπειρία και το ταλέντο του Ρεντφορντ είναι αυτό που επιπλέει, σε μια ερμηνεία που αγνοήθηκε επιδεικτικά από την Ακαδημία (βάλε άλλον ένα λόγο στο σακούλι στο γιατί έχουν μπαγιατέψει τα Όσκαρ).
Πολύ ρισκέ κίνηση του σκηνοθέτη, να μην γνωρίσουμε τον χαρακτήρα και το παρελθόν του αλλά του βγήκε άψογα. Με σενάριο 37 σελίδων, εκτός κινηματογραφικής φόρμας που όμως έφερε άρτιο αποτέλεσμα.
Κάποια χρόνια πιο πίσω, αυτός και ο Πολ Νιούμαν ήταν οι “μορφονιοί”. Όταν βρέθηκαν μαζί στην ίδια ταινία έγινε σούσουρο και τρομαχτική επιτυχία εις διπλούν, φυσικά ήταν και πρώτης τάξης ηθοποιοί. Το επόμενο δίπολο, ήταν αυτό του Αλ Πατσίνο με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, κανένας τους όμορφος αλλά και οι δύο με τον τρόπο τους γοητευτικοί. Εκεί η κόντρα έμελε να γίνει για το ποιος είναι καλύτερος ερμηνευτικά, κορυφαίοι και φωνακλάδες και οι δύο. Κι αυτοί, όταν βρέθηκαν μαζί στην ίδια ταινία έγινε το έλα να δεις. Μια φορά μέχρι τώρα αλλά στα καλύτερά τους. Τελευταίο δίπολο, οι σημερινοί “μορφονιοί” Μπραντ Πιτ και Τζόνι Ντεπ. Κανείς τους δεν έχει πείσει (εμένα τουλάχιστον) ότι μπορεί να ξεπεράσει τα όριά του και να δώσει ένα ερμηνευτικό ρεσιτάλ. Κι οι δύο ξέρουν (όταν θέλουν) να επιλέξουν σωστά και να παίξουν σε πρώτες ταινίες (αμφιβάλω αν το αμφισβητεί κάποιος αυτό). Ελπίζω να αποδειχτώ λάθος και όταν με το καλό κάποια στιγμή βρεθούν αντικριστά στο ίδιο κινηματογραφικό κάδρο, να βγάλουν φωτιές; Για να δούμε.
ΑπάντησηΔιαγραφή