(«Η Πράξη Του
Φόνου»)
Ντοκιμαντέρ για τις θηριωδίες του πραξικοπήματος του 1965 στην Ινδονησία. Η διαφορά του με τα υπόλοιπα ντοκιμαντέρ είναι ότι οι ίδιοι οι θύτες διηγούνται τις πράξεις τους, χωρίς να έχουν τίποτα να φοβηθούν, αφού όχι μόνο έμειναν ατιμώρητοι αλλά βρίσκονται και στην εξουσία.
Ντοκιμαντέρ για τις θηριωδίες του πραξικοπήματος του 1965 στην Ινδονησία. Η διαφορά του με τα υπόλοιπα ντοκιμαντέρ είναι ότι οι ίδιοι οι θύτες διηγούνται τις πράξεις τους, χωρίς να έχουν τίποτα να φοβηθούν, αφού όχι μόνο έμειναν ατιμώρητοι αλλά βρίσκονται και στην εξουσία.
 |
|
Με την υποστήριξη δύο τεράστιων ονομάτων στο χώρο του ντοκιμαντέρ, του
Βέρνερ Χέρτζογκ και του Έρολ Μόρις που επιμελήθηκαν της παραγωγής. |
Μια ταινία που αποδεικνύει ότι τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην Ιστορία δεν διαπράχθηκαν από ψυχοπαθείς όπως μας βολεύει να λέμε αλλά από απλούς, απλοϊκούς ανθρώπους που βρέθηκαν στη θέση του βασανιστή , που τους έπεισαν ότι με αυτή τους την πράξη κάνουν κάτι μεγάλο και ηρωικό, που τους έπεισαν ότι γίνεται για το καλό της πατρίδας. Όπως δήλωσε κι ο σκηνοθέτης, «έψαχνα τέρατα, ενσαρκώσεις του κακού, συνάντησα κοινούς ανθρώπους». Δυστυχώς, όλη την Ιστορία είναι αιματοβαμμένη επειδή κάποιοι πείθουν τον λαό να πολεμήσει για πόλεμους που δεν είναι δικοί του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε μια προβολή, κάποιος από το κοινό είπε στον σκηνοθέτη «είναι σαν να αναβιώνεις το ολοκαύτωμα» για να λάβει την απάντηση «Διαφωνώ, οι Ναζί δεν είναι ακόμα στην εξουσία». Στο εκπληκτικό του βιβλίο «Fatherland» ο Ρόμπερτ Χάρις φαντάζεται μια Γερμανία που είχε κερδίσει τον πόλεμο. Στο «Act Of Killing» η εφιαλτική αυτή φαντασίωση γίνεται πραγματικότητα.
Με διαφορά το πιο πολυβραβευμένο ντοκιμαντέρ της χρονιάς έχασε το Όσκαρ παρότι προτεινόμενο. Ακούγεται ότι αυτό συνέβη επειδή η Αμερική ήταν αυτή που σπονσόραρε το πραξικόπημα του1965. Λέγεται μάλιστα ότι προμήθευσε τους «κυβερνώντες» με μια λίστα ονομάτων κομμουνιστών και φιλικά προσκειμένων σε αυτούς. Περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άνθρωποι σκοτώθηκαν σε λιγότερο από ένα χρόνο μια ομάδα ανθρώπων που η Ιστορία έχει καταχωρήσει ως σωτήρες και όχι ως κοινούς δολοφόνους.
Πως όμως ο σκηνοθέτης έπεισε αυτούς τους δολοφόνους να συμμετέχουν σε ένα τέτοιο ξεβράκωμά τους; Του πήρε 7 χρόνια να γνωριστεί με τους πρωταγωνιστές, να τον εμπιστευτούν και να ξεδιπλώσουν το χαρακτήρα τους. Τους έπεισε ότι θα γυρίσουν μια αναπαράσταση των τότε εγκλημάτων τους. Κατά μια έννοια τους κορόιδεψε, τους απέσπασε την ομολογία με δόλο αλλά τι ηθική μπορεί να ψάχνεις σε τέτοιες περιπτώσεις; Ένας επιπλέον λόγος που αυτοί μίλησαν ανοιχτά, είναι ότι στην Ινδονησία ακόμη και σήμερα, όλοι αυτοί όχι μόνο είναι ατιμώρητοι αλλά θεωρούνται και εθνικοί ήρωες και τους παρέχει προστασία η κυβέρνηση. Με άλλα λόγια, εδώ και σαράντα χρόνια ζουν σε ένα περιβάλλον ασυδοσίας όπου ότι κι αν κάνουν είναι επιτρεπτό αρκεί να μην θίγει τα συμφέροντα των κυβερνόντων.
Υπάρχει όμως κι άλλο ένα ερώτημα, το αντίπαλο στρατόπεδο κάθισε με σταυρωμένα χέρια; Δεν αμύνθηκε στον σφαγιασμό; Υποτίθεται ότι είχε 3 εκατομμύρια μέλη και 20 εκατομμύρια υποστηριχτές.
Η κυβέρνηση της Ινδονησίας έχει αντιδράσει στην ταινία, θεωρώντας την δυσφήμηση της χώρας. Ο εκπρόσωπος του Υπουργείου Εξωτερικών δήλωσε πως «η ταινία απεικονίζει την Ινδονησία ως οπισθοδρομική. Δεν είναι πρέπον ούτε αρμόζον. Πρέπει να σας υπενθυμίσω ότι η Ινδονησία πέρασε από μεταρρυθμίσεις. Πολλά πράγματα έχουν αλλάξει».
Πολύ ενδιαφέρουσα είναι η διήγηση του σκηνοθέτη για τις συνέπειες της προβολής της ταινίας στον Anwar Congo, τον δολοφόνο που εκθέτει.
http://carolinemcooper.wordpress.com/on-anwar-from-oppenheimer/