(«Ο Εξαιρετικός Κύριος Λαζάρ»)
Δράμα. Μου θύμισε κάπως το σινεμά του Κουαρισμάκι. Μέσω μιας ήπιας, μελαγχολικής οδού προσδιορίζει τις συνέπειες της βίας σε μια τάξη δημοτικού που προεκτείνεται αναλογικά σε ολόκληρη την κοινωνία. Το είδα όλο με μια ανάσα, γεμάτος αγωνία να δω που το πάει. Δεν σου κρύβω ότι στο τέλος συγκινήθηκα.
Το βρίσκω αρκετά επίκαιρο. Ασχολείται με την φυσική, την συναισθηματική και την ψυχολογική βία, ασκούμενη όχι μόνο στα παιδιά αλλά και σε οποιοδήποτε άλλο αδύναμο μέλος της κοινωνίας. Συγκλονιστική η σκηνή όπου γονείς ζητάνε στον δάσκαλο να μορφώσει το παιδί τους αλλά να μην το διαπαιδαγωγεί, γιατί είναι Αλγερινός κι όχι Καναδός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα χτίσουμε πιο ψηλούς τοίχους γύρω από τα σχολεία, να απομονώσουμε τα “ανήμπορα” παιδιά όσο το δυνατόν πιο πολύ από την ασχήμια της κοινωνίας μας είναι η εύκολη λύση. Μήπως θα έπρεπε να παραδεχτούμε κάποιες αστοχίες μας, να προσπαθήσουμε να διορθώσουμε τους εαυτούς μας για να ομορφύνουμε την κοινωνία; Θα προστατέψουμε τα παιδιά αν τα αποκόψουμε από την πραγματικότητα, αν χάσουν την επαφή τους με την αληθινή ζωή; Τα παιδιά δεν είναι χαζά, ούτε όσο αθώα θέλουμε να πιστεύουμε. Πρέπει να επικοινωνήσουν τη βία για να κατανοήσουν τις συνέπειές της.
Στην κωλοχώρα που ζούμε έχουμε γίνει όλοι (κι εγώ πρώτος από όλους) τόσο χοντρόπετσοι και κυνικοί από τα γεγονότα της επικαιρότητας που λίγο συγκίνηση δεν βλάπτει. Άφησε λίγο το συναίσθημα να εκφραστεί ρε αδερφέ. Ναι ρε, συγκινήθηκα με τον Λαζάρ, στο τέλος δάκρυσα κιόλας. Γι’ αυτό του βάζω και πιο υψηλή βαθμολογία, επειδή είχα καιρό να γεμίσω την ψυχή μου.
ΑπάντησηΔιαγραφή