Οικογενειακό δράμα. Η σχέση πατέρα – γιού είναι ούτως ή άλλως προβληματική κατά την περίοδο που ο έφηβος ενηλικιώνεται, πόσο μάλλον όταν ο πατέρας απαιτεί στρατιωτική πειθαρχία. Ουσιαστικά είναι μια ταινία χαρακτήρων με παραμελημένη πλοκή, με τις εξαιρετικές ερμηνείες των τριών πρωταγωνιστών της, με αξιομνημόνευτες σκηνές, λίγες χιουμοριστικές ανάσες και κάνα δυο δακρύβρεχτα πλάνα.
 |
| Ένας στρατιώτης, εκτός πολέμου,
δεν έχει με ποιόν να πολεμήσει και τα βάζει με την οικογένειά του. |
Πόσο σπάνιο είναι δύο εξαιρετικές ερμηνείες να επισκιάζονται σε μια ταινία; Κι όμως εδώ οι ερμηνείες του Μάικλ Ο’Κιφ (ο οποίος προτάθηκε για Όσκαρ) και της Μπλάιθ Ντάνερ παρότι πιθανών να είναι και οι καλύτερες της καριέρας τους, δεν φτάνουν τον τρισμέγιστο Ντιβάλ. Χωρίς τη δική του προσθήκη θα είχαμε μια άλλη ταινία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒασισμένο στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του Πατ Κόνροϊ όπου ο Μεγάλος Σαντίνι είναι κοπιαρισμένος εξολοκλήρου από τον πατέρα του που όντως είχε το προσωνύμιο The Great Santini. Μάλιστα, πατέρας και γιος ήταν στο πλατό όταν γύριζαν την σκηνή όπου ο χαρακτήρας του Ντιβάλ (πατέρας) για να εκνευρίσει τον χαρακτήρα του Ο’Κιφ (γιός) του πετάει συνεχόμενα την μπάλα στο κεφάλι. Λέγεται ότι μια κοπέλα ρώτησε τον πραγματικό πατέρα αν όντως αυτά συνέβαιναν κι αυτός της απάντησε «Κάθε μέρα». Παρόλα αυτά, το βιβλίο βοήθησε πατέρα και γιό να συσφίξουν τις σχέσεις τους.
Έχω κι εγώ (λίγες) ευαισθησίες και λυγάω. Η σκηνή της οικογενειακής βίας με έκανε βούτυρο. Την ένιωσα στο πετσί μου λες κι ήμουν ένα από τα παιδιά του.
Είναι εμφανές ότι το σενάριο ήταν βασισμένο σε βιβλίο, πολλές σκηνές παρότι είναι αξιομνημόνευτες δεν βοηθούν την πλοκή ή δεν έχουν να κάνουν καθόλου με την πλοκή. Για παράδειγμα – μην διαβάζεις παρακάτω αν δεν έχεις δει την ταινία – γιατί πεθαίνει ο μαυρούκος; Για να δούμε τον τσακωμό του πατέρα με τον γιό; Γιατί πεθαίνει κι ο δολοφόνος του; Για να αισθανθεί ο θεατής ότι αποδόθηκε δικαιοσύνη και να τον ξεχάσει; Γιατί στην αμέσως επόμενη σκηνή είναι όλοι γελαστοί; Δεν μας αφορά πλέον η ιστορία της δολοφονίας δυο νεαρών μιας μικρής επαρχιακής κοινωνίας; Μου άφησε τεράστιο κενό. Επίσης, το φινάλε ήταν πολύ απότομο κι αμήχανο. Άσε που έπρεπε να συμπαθήσω σώνει και καλά τον Σαντίνι. Αφιερώνεις μια ολόκληρη ταινία στην αμφισημία του χαρακτήρα και στο τέλος τον ξεπετάς με μια συναισθηματικούρα κηδεία. Που αλλού εξυπηρέτησε το φινάλε εκτός του εύκολου συμπεράσματος ότι κι ο γιός σαν τον πατέρα θα γίνει όσο και να τον απεχθάνεται; Κρίμα.