(«Πριν Τα
Μεσάνυχτα»)
Ρομαντικό δράμα για την φθορά που φέρνει ο χρόνος σε μια σχέση. Σπάνια ταινία θα με εκνευρίσει τόσο πολύ στο πρώτο μέρος της και θα καταφέρει να το ανατρέψει αυτό σε τέτοιο βαθμό που να βγω ενθουσιασμένος μετά το φινάλε. Κορυφαίες ερμηνείες, οξυδερκείς διάλογοι τόσο αληθινοί που νιώθεις ότι αυτοσχεδιάζουν, πολυδιάστατοι, περίπλοκοι χαρακτήρες με ψυχή, όμορφα τοπία (να ευλογήσουμε και τα γένια μας) με τα γνωστά μονοπλάνα και των προηγούμενων ταινιών.
Ρομαντικό δράμα για την φθορά που φέρνει ο χρόνος σε μια σχέση. Σπάνια ταινία θα με εκνευρίσει τόσο πολύ στο πρώτο μέρος της και θα καταφέρει να το ανατρέψει αυτό σε τέτοιο βαθμό που να βγω ενθουσιασμένος μετά το φινάλε. Κορυφαίες ερμηνείες, οξυδερκείς διάλογοι τόσο αληθινοί που νιώθεις ότι αυτοσχεδιάζουν, πολυδιάστατοι, περίπλοκοι χαρακτήρες με ψυχή, όμορφα τοπία (να ευλογήσουμε και τα γένια μας) με τα γνωστά μονοπλάνα και των προηγούμενων ταινιών.
Οι χαρακτήρες έχουν γεράσει, μαζί κι ο έρωτάς τους. Μαζί τους και οι ηθοποιοί κι ο σκηνοθέτης κι εσύ. Και τους χαρακτήρες και εσένα, πλέον σε απασχολούν πιο “σοβαρά” και δύσκολα προβλήματα, όπως η ανατροφή ενός παιδιού κι όχι οι νεανικοί έρωτες. Συμφωνώ, με την απόφαση του σκηνοθέτη να πάρει μια πιο σκοτεινή στροφή σε αυτή την ταινία, όπου οι χαρακτήρες είναι πλέον 40 ετών. Η Σελίν περνάει μια έντονη κρίση, κυρίως κρίση αυτοεκτίμησης όπως το είδα εγώ, και το γεγονός ότι ο Τζεφ περνάει ακόμα καλά την νευριάζει. Θέλει να τον πονέσει, να νιώσει όπως νιώθει κι αυτή και ξεκινάει την επίθεση με χτυπήματα κάτω από τη μέση. Δεν είναι πλέον το πώς θα βιώσεις τη μαγεία μια ολόκληρης σχέσης σε ένα απόγευμα αλλά το πώς θα καταστρέψεις μια πολύχρονη σχέση αγάπης μέσα σε ένα απόγευμα. Είναι τόσο αληθινό που όλο αυτό το συναισθηματικό φορτίο το νιώθεις στο στήθος σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πρώτο μισάωρο -μην σου πω σαραντάλεπτο- δεν το πίστευα ότι ήταν τόσο κακή η συνέχεια δύο τόσο καλών ταινιών. Δεν μου άρεσε τίποτα, στατικά πλάνα βαρετά, διάλογοι χωρίς ουσία (ή έτσι φαινόταν αρχικά), για ανόητα θέματα. Λες κι έβλεπα διαφημιστικό κλιπάκι της Καλαμάτας (που μακάρι να είχε τόσο καλό κλιπάκι η Καλαμάτα αλλά λέμε τώρα). Κάτι που επίσης με ενόχλησε αλλά ευτυχώς μόνο σε αυτό το σαραντάλεπτο, είναι η φωτογραφία. Κάτι με τους φωτισμούς με χάλασε. Μου θύμισε τις βιντεοταινίες του Δαλιανίδη με τον Ψάλτη. Ίσως βέβαια να είμαι υπερβολικός, γιατί με όποιον το συζήτησα μου είπε ότι έχω άδικο.
http://cinetwts.blogspot.gr/2012/08/1984.html
Πιο σκοτεινή από τις δύο προηγούμενες, που δεν είναι απαραίτητο να έχεις δει προηγουμένως αλλά θα σου το πρότεινα. Κανένας διάλογος δεν είναι τυχαίος τελικά, καμία σκηνή δεν είναι αυθαίρετα τραβηγμένη, όλα δένουν στο τρίτο μέρος. Για παράδειγμα, ο διάλογος στο αυτοκίνητο για τα αρχαία μνημεία (στα αγγλικά ruins σημαίνει και ερείπια) δεν ήταν τυχαίος.
Η σκηνοθεσία ήταν λίγο βιαστική και πρόχειρη αλλά δεν επηρέαζε αρνητικά το αποτέλεσμα αφού το τρίτο και ουσιαστικό μέρος της ταινίας είναι απόλυτα θεατρικό και δεν αφήνει πολλά περιθώρια. Εξάλλου, δεν περίμενα από τον Λινκλέιτερ πολλά περισσότερα. Όχι ότι δεν τον παραδέχομαι σαν σκηνοθέτη αλλά δεν είναι του τύπου του η περίτεχνη σκηνοθεσία. Αντιθέτως, γράφει πολύ πετυχημένα σενάρια.
http://cinetwts.blogspot.gr/2012/09/dazed-and-confused-1993.html
Έχω τεράστια συμπάθεια στον Ίθαν Χοκ, κυρίως γιατί μια στο τόσο, συμμετέχει σε τέτοιες, χαμηλού προϋπολογισμού θεατρικές ταινίες («Tape»), και τις αποδίδει τέλεια. Είναι ένας θεατρικός ηθοποιός που ευτύχισε να κάνει καριέρα στο σινεμά.
Επίσης, πολύ καλή εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι το μισό τουλάχιστον συνεργείο (και οι ηθοποιοί) αποτελούνταν από Έλληνες. Μάλιστα, από ότι κατάλαβα, οι περισσότεροι ήταν του κύκλου του Λάνθιμου και της Τσαγγάρη (χωρίς να υπονοώ κάτι). Η Τσαγγάρη έχει δουλέψει και παλιότερα με τον Λινκλέιτερ, εδώ δούλεψε ως συμπαραγωγός.
Μου άρεσε πολύ που έγινε μόνο μια διακριτική νύξη για την κατάσταση στην Ελλάδα αλλά αρκετή για να σου αποκαλύψει το πρόβλημα.
Και τα ντεσού. Το σπίτι που έγιναν τα γυρίσματα βρίσκεται στην Καρδαμύλη της Μεσσηνιακής Μάνης, ανήκε στον Βρετανό συγγραφέα και φιλέλληνα Σερ Πάτρικ Λη Φέρμορ. Με τον θάνατό του, το σπίτι έγινε δωρεά στο μουσείο Μπενάκη. Ο χαρακτήρας του Πάτρικ είναι σαφής αναφορά στον συγγραφέα. Ο Γουόλτερ Λάσαλι που υποδύεται τον Πάτρικ, είναι διάσημος κινηματογραφιστής, έχει κάνει φωτογραφία και στον «Ζορμπά» του Κακογιάννη όπου και κέρδισε το Όσκαρ. Ζει μόνιμα στα Χανιά. Το ξενοδοχείο, είναι φυσικά το Costa Navarino.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά το γεγονός ότι δεν έχει σχολιαστεί και φυσικά δεν έχει αφορίσει η εκκλησία μας τον Λινκλέιτερ την Ζουλι Ντελπί και κάθε μέλος του συνεργείου που συμμετείχε, είναι πραγματικά άξιο απορίας. Προφανώς κανείς από δαύτους δεν έχει δει την ταινία.
Ταινιαρα, το καλυτερο της σειρας. Συμφωνω με οτι εχεις γραψει, καιρος ηταν!!
ΑπάντησηΔιαγραφή